Czytając recenzję innych czytelników na temat „Ułaskawiania” Johna Grishama przeważają generalnie, że tak powiem, mało euforyczne odczucia. Jestem przekonany, ze gdyby nie nazwisko pisarza, które jest mocne jak nie jedna instytucja kulturalna, pewnie opinie byłyby zdecydowanie bardziej gorzkie. Do tego ogólnego odczucia przyłączam się i ja. Po lekturze kilku innych książek autora też uważam, że nie jest to jego najwyższe osiągnięcie, a już na pewno odbiega od dobrze nam znanego autorskiego stylu pisarza thrillera sądowego. Nie mniej jednak, tak płodny twórczo pisarz jak John Grisham ma prawo do pewnych eksperymentów i zabawy swoim piórem i intelektem. Wydaje mi się, że książka „Ułaskawienie” jest takim literacko-komercyjnym przekuciem doświadczeń podróżniczych pisarza po Włoszech, który za pomocą mniej lub bardziej dopracowanej historii chciał się posłużyć jako pretekstem do opisów swoich przeżyć i zachwytów jedną z bardziej interesujących kultur starego kontynentu.
Już w niejednym podręczniku na temat pobudzania własnej kreatywności i mocy intelektualnych przeczytałem, że dobrym do tego sposobem jest dobrowolna nauka jakiegoś języka lub głębszy kontakt z nieznaną dotąd kulturą, najlepiej poprzez dłuższy wyjazd zagraniczny. Zapewne nasz jankeski prawnik po wielu latach eksploatowania dość monotematycznego gatunku literackiego postanowił zaznać pewnej odnowy intelektualnej. I tutaj uderza w sedno mojej tarczy. Temat podróży po północnych Włoszech i obcowania z kulturą tego regionu jest mi bardzo bliski. Śledzenie fragmentów książki, w których główny bohater, niedawny waszyngtoński macher Joela Backmann odkrywa niuanse życia codziennego północno-włoskich miast, było jakby żywcem przeniesione z moich wakacyjnych wojaży. Amerykanin chodząc po miesicie i rozmawiając z autochtonami dowiaduje się między innymi takich szczególików, że zamówienie sobie cappuccino po godzinie 12-tej jest szczytem kawiarnianego nietaktu. Bohater zderzył się z żywiołowością wymowy mieszkańców Italii, którzy pomimo świadomości, że rozmawiają z obcokrajowcem mówią dużo i szybko. Zagadnięcie ich w języku angielskim jest dla nich doskonałym preludium do dłuższej pogawędki w swoim rodzimym języku. Ukrywający się aferzysta ma możliwość schodzić i zwiedzić wszystkie zakamarki Treviso i Bolonii. Autor musiał być pod tak silnym wrażeniem sowiej nauki języka włoskiego, ze przez jedną trzecią książki dzieli się z czytelnikiem problemami lingwistycznymi bohatera, gdzie liczba włoskich słów i ich tłumaczeń może spokojnie posłużyć jako mini słowniczek dla początkujących.
Książka szału nie robi, ale jest przyjemną lekturą, a dla osób insertujących się Włochami lub często tam podróżujących będzie to nie lada gadka. Addio!

Czytając recenzję innych czytelników na temat „Ułaskawiania” Johna Grishama przeważają generalnie, że tak powiem, mało euforyczne odczucia. Jestem przekonany, ze gdyby nie nazwisko pisarza, które jest mocne jak nie jedna instytucja kulturalna, pewnie opinie byłyby zdecydowanie bardziej gorzkie. Do tego ogólnego odczucia przyłączam się i ja. Po lekturze kilku innych książek...