Komiks z Biblioteki: Tajemnica "Plaży w Pourville"
Jak wypadła reaktywacja Kapitana Żbika - legendy PRLu?
Plus, że Panowie Bogusław Polch i Władysław Krupka zdecydowali się stworzyć historię po tak wielu latach. Rysunki i fabuła lekko retro, ale nie ma co ukrywać, że jest to komiks sentymentalny - dla fanów serii, którzy pamiętają ją z PRL-u. Nowe realia, międzynarodowa akcja, jednak schemat fabuły jak za dawnych lat. Wnuk Żbika ma zadatki na ciekawą postać, może w nowych rękach podziała jeszcze sprawniej. :)

Komiks z Biblioteki: Tajemnica "Plaży w Pourville"
Jak wypadła reaktywacja Kapitana Żbika - legendy PRLu?
Plus, że Panowie Bogusław Polch i Władysław Krupka zdecydowali się stworzyć historię po tak wielu latach. Rysunki i fabuła lekko retro, ale nie ma co ukrywać, że jest to komiks sentymentalny - dla fanów serii, którzy pamiętają ją z PRL-u. Nowe realia, międzynarodowa...

Ten komiks chyba miał być na siłę w stylu starych "Żbików". Coś w tym jest, ale mnie to nie przekonuje. Spodziewałem się czegoś na wyższym poziomie. Policję przedstawiono, chyba wbrew zamierzeniom, jako tępe mózgi bez wyobraźni, skoro od razu można się domyślić sprawcy, a główny podejrzany nie jest nawet sprawdzony; sprawa rozwiązuje się po 10 latach przez zupełny przypadek; panowie sobie na końcu gratulują nie wiadomo czego, a senior Żbik kilka razy w trakcie tajemniczo powtarza, że prowadzi swoje prywatne śledztwo w tej sprawie, ale nawet po tych 10 latach nie wiadomo jakie. Słabizna.
Ciekawość taka: na 5. stronie policja rozmawia z jednym z kopistów obrazów, który mówi, że nigdy by się nie podjął zrobić kopii skradzionego obrazu, bo jest dla niego za trudny... Brawa za autoironię dla pana B. Polcha, ponieważ jako kopistę przedstawił siebie w pracowni na tle portretu Wiedźmina.

Ten komiks chyba miał być na siłę w stylu starych "Żbików". Coś w tym jest, ale mnie to nie przekonuje. Spodziewałem się czegoś na wyższym poziomie. Policję przedstawiono, chyba wbrew zamierzeniom, jako tępe mózgi bez wyobraźni, skoro od razu można się domyślić sprawcy, a główny podejrzany nie jest nawet sprawdzony; sprawa rozwiązuje się po 10 latach przez zupełny...

Kolorowe zeszyty – barwna namiastka, tego, co niegdyś dla rówieśników z Zachodu było standardem, a dla nas, dzieciaków doby PRL-u obiektem westchnień. Kiedy w tamtych latach mówiło się o komiksie, w ciemno można było obstawiać, że ma się na myśli Tytusy, Kajka i Kokosza, magazyn Relax, albo historyjki ze Żbikiem w roli głównej. Parę rzeczy jeszcze przychodzi mi do głowy, ale generalnie wybór był mówiąc delikatnie – ograniczony.

W moim mieście nabycie Żbika w pierwszym obiegu graniczyło wręcz z cudem, co jeszcze bardziej podkreślało kultowość tych wydawnictw. W cyklu zdarzyły się opowieści ciekawe, ale i gnioty. Jedne narysowane były fajnie, inne – pożal się Boże.

Pan Polch nigdy nie należał do moich ulubionych rysowników kolorowych zeszytów. Co do scenarzysty – p. Krupki, jakoś zdania nie mam. Oceniając najnowsze wspólne dzieło tych panów przyznać muszę jednak, że jest kiepsko. Polch ciągle brzydko rysuje, a kolory są blade. Historia nie trzyma się kupy, bo ostatnie cztery strony dorysowano po tym, jak opisana historia znalazła swój finał w realu, więc pojawiające się wcześniej sugestie wzięły w łeb. Przeszkadza mi zresztą nawet, że mało miały wspólnego z faktami, skoro już zdecydowano się na opowiedzenie o kradzieży, która miała miejsce naprawdę. Poczytać można o tym w 6 n-rze „Coś na progu” chociażby.

Jedyny plus to sentyment. Nie za PRL-em w ogóle, ale za dzieciństwem po prostu. Może nie tak barwnym, jak kolorowe zeszyty, ale jednak zawsze dzieciństwem.

Kolorowe zeszyty – barwna namiastka, tego, co niegdyś dla rówieśników z Zachodu było standardem, a dla nas, dzieciaków doby PRL-u obiektem westchnień. Kiedy w tamtych latach mówiło się o komiksie, w ciemno można było obstawiać, że ma się na myśli Tytusy, Kajka i Kokosza, magazyn Relax, albo historyjki ze Żbikiem w roli głównej. Parę rzeczy jeszcze przychodzi mi do głowy,...

(...)Przyznaję, nigdy nie byłem fanem „Żbików”. Nowy zeszyt właściwie nic w tej kwestii nie zmienił. Ze starymi „Żbikami” łączy go niemal wszystko – od sztywnych dialogów, poprzez marny scenariusz, a na spłowiałych kolorach i szpetnych rysunkach Bogusława Polcha kończąc (te, z perspektywy czasu, wydają się nawet szpetniejsze). Możliwe jednak, że przyczyną mojej niechęci jest fakt, że nie ma we mnie nostalgii za PRL-em. Jestem też przekonany, że miejsce trupów jest w szafie.

- - -
całość tu:
http://dybuk.wordpress.com/2013/03/05/tajemnica-plazy-w-pourville/

(...)Przyznaję, nigdy nie byłem fanem „Żbików”. Nowy zeszyt właściwie nic w tej kwestii nie zmienił. Ze starymi „Żbikami” łączy go niemal wszystko – od sztywnych dialogów, poprzez marny scenariusz, a na spłowiałych kolorach i szpetnych rysunkach Bogusława Polcha kończąc (te, z perspektywy czasu, wydają się nawet szpetniejsze). Możliwe jednak, że przyczyną mojej niechęci...

Bardzo słaby komiks. Rysunki są beznadziejne, dialogi również, fabuła nie odstaje od tego schematu. Nie wiem po co takie komiksy powstają, chyba tylko po ty by ktoś kupił to z sentymentu, a potem zapłakał, ale nie ze wzruszenia.

Bardzo słaby komiks. Rysunki są beznadziejne, dialogi również, fabuła nie odstaje od tego schematu. Nie wiem po co takie komiksy powstają, chyba tylko po ty by ktoś kupił to z sentymentu, a potem zapłakał, ale nie ze wzruszenia.