Jedyna w swoim rodzaju taka poezja, nie oglądająca się na mody i literackie style. To są raczej lapidarne, pisane precyzyjnym, pozbawionym zbędnych porównań czy też metafor językiem, opowieści. Myślę o podobieństwie do poezji amerykańskiej, na przykład Roberta Frosta. Najbardziej podoba mi się wczesny okres twórczości Julii Hartwig, pociąga mnie emanująca z tamtych wierszy tajemnica, paradoks i senne wizje. W późniejszych utworach w większym stopniu do głosu dochodzi nuta filozoficzno-refleksyjna. Poetka dzieli się swymi przemyśleniami na temat człowieka, sztuki, w tym poezji oraz, ogólnie, przemijających cywilizacji.

Jedyna w swoim rodzaju taka poezja, nie oglądająca się na mody i literackie style. To są raczej lapidarne, pisane precyzyjnym, pozbawionym zbędnych porównań czy też metafor językiem, opowieści. Myślę o podobieństwie do poezji amerykańskiej, na przykład Roberta Frosta. Najbardziej podoba mi się wczesny okres twórczości Julii Hartwig, pociąga mnie emanująca z tamtych wierszy...