Można odczuć różnicę, kiedy o nauce pisze człowiek niewierzący a wierzący. Ci, którzy są na przeciwległym końcu w opozycji względem religii, potrafią przełożyć trudne zagadnienia na niezagmatwany język i klarowną treść, która w dodatku posiada moc włączenia odbiorców w znamiennie interesujący trans jej chłonięcia, podczas gdy ksiądz profesor przelewa wiedzę- owoce osiągnięć fizyków ateistów, w taki sposób, jakby się wynosił nią nad innymi. Bardziej mi to przypomina publiczne afiszowanie się, którego celem jest ukazanie, że wiarę i naukę można pogodzić. Nie można...
Książka utrzymana w ramach sztywności bombarduje informacjami. Nie spostrzegam tu jakiegoś ciągu logicznego w kolejności lub całej kompozycji. Nie docierają do mnie nawet szczątkowe kwanty pasji, entuzjazmu, ciekawości autora. Właściwie to... przeczytałam i nic do mnie nie dotarło. Poza popisem wiedzy brakuje fundamentalnej składowej- formy, która przeciętnego czytelnika po prostu zafascynuje, a niekoniecznie wzorami i trudnymi zdaniami zaleje, czyli bezbarwne informacje przemieni w ciekawostkę, a nie w jeszcze bardziej bezbarwne i zawiłe.

Można odczuć różnicę, kiedy o nauce pisze człowiek niewierzący a wierzący. Ci, którzy są na przeciwległym końcu w opozycji względem religii, potrafią przełożyć trudne zagadnienia na niezagmatwany język i klarowną treść, która w dodatku posiada moc włączenia odbiorców w znamiennie interesujący trans jej chłonięcia, podczas gdy ksiądz profesor przelewa wiedzę- owoce osiągnięć...