"Wielcy ludzie nie rodzą się wielkimi, tylko się nimi stają."

Przewracałam oczami za każdym razem, gdy moje próby złapania kontaktu z mamą zapatrzoną w ekran, na którym przewijały się kadry z "Ojca Chrzestnego", brały w łeb. Przewracałam oczami i dziwiłam się, jakim cudem historia o bezwzględnych mafiozach i ich brutalnym światku zdołała zafascynować tak ogromne rzesze ludzi, w tym kobiety. Do niedawna nie miałam nawet ochoty sięgać ani po książkę, ani po film, z góry zakładając, iż z pewnością nie są w moim guście... Co za szczęście, że, przypadkiem bo przypadkiem, ale jednak "Ojca Chrzestnego" poznałam.

Spędziłam z rodziną Corleone 6 dni. Szóstego, ostatniego, odkładając książkę na półkę, czułam się, jakbym to z własną rodziną właśnie się rozstawała. Bohaterowie stali mi się tak bliscy, jakbym znała ich od dziecka, w sercu miałam sycylijskie krajobrazy, jakbym to stamtąd pochodziła a i mój światopogląd, miałam w tamtej chwili wrażenie, że nieco się zmienił. Obawiam się, że nie jestem w stanie opisać słowami doskonałości tej powieści ani mojego nad nią zachwytu. "Ojciec Chrzestny" to po prostu arcydzieło.

Niech was nie zmyli etykietka "powieść gangsterska", tak jak zmyliła mnie. To nie o rozlew krwi cały ten hałas. Choć Puzo ze szczegółami przedstawił w "Ojcu Chrzestnym" sposoby rozwiązywania mafijnych porachunków, powieść nie jest kalejdoskopem brutalnych egzekucji. To co najistotniejsze w tej pozycji, to dogłębne przedstawienie struktury i zasad funkcjonowania potężnej instytucji jakimi niewątpliwie są mafie sycylijskie. To co ciekawe, to fakt, że nazywają siebie rodzinami i faktycznie mafiom sycylijskim bliżej chyba do rodzin niż organizacji.

"Ojciec Chrzestny" to epicka, wielowątkowa opowieść o narodzinach, dochodzeniu do władzy i nieustającej walce o utrzymanie tej władzy przez wielką rodzinę Corleone. To wiele indywidualnych historii członków Rodziny, dzięki którym poznajemy dogłębnie ich osobowości, sposób myślenia i zakres władzy. Samego dona rodziny Corleone, Vito, poznajemy na weselu jego jedynej córki. Zgodnie z tradycją, don powinien pomóc każdemu, kto w tym wielkim dniu przyjdzie do niego z prośbą o pomoc. Nie to, że innego dnia don pomocy by odmówił. Don Vito rzadko mówi "nie". A jeśli już mówi, to raczej brzmi to jak "tak".

Postać Ojca Chrzestnego to jedna z najlepiej wykreowanych postaci w literaturze. Zresztą żadnemu bohaterowi wykreowanemu przez Puzo nie zarzuciłabym bezbarwności i nijakości. To, że autor napisał tę książkę wyłącznie dla pieniędzy nie zmienia faktu, że odznaczał się ogromnym talentem pisarskim.

Najdziwniejszy jest fakt, o którym już pośrednio wspomniałam. Nie sposób nie zżyć się z członkami rodziny Corleone, w efekcie czego czytelnik łapie się w którymś momencie na tym, że zwyczajnie trzyma kciuki za powodzenie kolejnych mafijnych misji. Nieważne były moje pacyfistyczne przekonania, znienawidzenie przemocy i umiłowanie spokoju i bezpieczeństwa. Don Vito Corleone stał się poniekąd moim autorytetem i zapatrzona w niego, nie zważałam na swoje dotychczasowe ideały.

"Są rzeczy, które trzeba zrobić, i robi się je, ale nigdy o nich nie mówi. Nie próbuje się ich usprawiedliwić. Są nie do usprawiedliwienia. Po prostu się je robi. A potem o nich zapomina."

Parafrazując dona, składam wam propozycję nie do odrzucenia. Jeśli jeszcze nie znacie, koniecznie musicie poznać historię najpotężniejszej swego czasu z Pięciu Rodzin Nowojorskich, w której główne role odgrywają honor, lojalność i szacunek.

"Wielcy ludzie nie rodzą się wielkimi, tylko się nimi stają."

Przewracałam oczami za każdym razem, gdy moje próby złapania kontaktu z mamą zapatrzoną w ekran, na którym przewijały się kadry z "Ojca Chrzestnego", brały w łeb. Przewracałam oczami i dziwiłam się, jakim cudem historia o bezwzględnych mafiozach i ich brutalnym światku zdołała zafascynować tak ogromne rzesze...