Publikacja Języki Azji i Afryki w komunikacji międzykulturowej kładzie nacisk na odrębne założenia kulturowe leżące u podstaw procesu porozumiewania się we współczesnym świecie. Podjęte tematy służą wyeksponowaniu priorytetów kultur orientalnych i afrykańskich w posługiwaniu się językiem. Omawiane są charakterystyczne cechy struktury, pragmatyki językowej, tradycji piśmienniczych, które mają wpływ na zachowania jezykowe, a dotyczą takich języków, jak: arabski, chiński, japoński, turecki, hindi, suahili, hausa. W kulturze Orientu refleksja nad językiem ma swoje korzenie w starożytności, stąd w tomie znalazły się teksty odwołujące się do analizy (i sposobu zapisu) języków dziś już nieużywanych: egipskiego, akadyjskiego, sanskrytu.
Niniejszy zbiór pokazuje, że kultury pozaeuropejskie nie są cywilizacjami bez pisma i istnieją wśród nich takie, które mają tradycje dłuższe niż europejska. Osobliwość procesu globalnej komunikacji stanowi natomiast to, że włączają się do niego kultury w niewielkim stopniu przekształcone znajomością pisma, między innymi kultury afrykańskie.