,,Popełniłem najcięższy z grzechów, jakie może człowiek popełnić. Nie byłem szczęśliwy...''. Wracam sobie (który to raz?) do fantasmagorycznych wierszy mojego ulubionego autora z Argentyny i zachodzę w głowę - dlaczego nie otrzymał literackiej nagrody Nobla? Czyżby jego zapętlone myśli, niezmierzone ścieżki i liczne obsesje na punkcie zwierciadeł czy figur stały się przekleństwem dla fundatorów? Może ludzkość nie była gotowa na personę z ,,nowhere'', która raj kojarzyła z przepastną biblioteką, gdzie słowo nie ma początku ani końca, jak labirynt, z którego nie wyjdziesz, bo nie miał ,,zaprojektowanego'' przejścia do świata zewnętrznego? Lądujesz w labiryncie (jak w życiu, z łona matki), czy ci się to podoba czy nie. Borges błądzi, zapomina, ale wkrada się w łaski starożytnych Persów, przemierza pustynie i jest ,,świadkiem'' tragedii czy powrotu Homera do Itaki, nie wie, kim są jego przodkowie, przegląda się w lustrze i widzi, jak marne są dzieje. Zbiór wierszy, który zaoferowano w antologii poniekąd wskazuje na metafory lub konkretne słówka, jakimi otacza się surrealista z Buenos Aires: tygrysy, klepsydry, zapomnienie, odbicia - wszystko to znajdziesz, w każdej pozycji, którą sygnalizował własnym nazwiskiem.

,,Popełniłem najcięższy z grzechów, jakie może człowiek popełnić. Nie byłem szczęśliwy...''. Wracam sobie (który to raz?) do fantasmagorycznych wierszy mojego ulubionego autora z Argentyny i zachodzę w głowę - dlaczego nie otrzymał literackiej nagrody Nobla? Czyżby jego zapętlone myśli, niezmierzone ścieżki i liczne obsesje na punkcie zwierciadeł czy figur stały się...