Jesteśmy tu, żyjemy i znosimy wszelkie cierpienia, jakie człowiek może znieść, wszelkie potworności, które inny człowiek jest w stanie wymyślić. Nie sposób ich nazwać ani zliczyć. Podobnie jak podczas Wielkiej Wojny, teraz też największe zasługi dla zwycięstwa odnoszą walczący w okopach, bagnetami i granatami ręcznymi. Walka wręcz stanowi tu codzienność, a huk dział to muzyczne tło dla śmierci. A mimo to trwamy jak niezniszczalna twierdza i opieramy się zatrutym strzałom wroga.

Jesteśmy tu, żyjemy i znosimy wszelkie cierpienia, jakie człowiek może znieść, wszelkie potworności, które inny człowiek jest w stanie wymyś...

Nie pamiętam szczegółów tej rzezi. To niewiarygodne, ale prawdziwe. Pędziliśmy naprzód jak oszalali zabójcy. Strzelaliśmy, cięliśmy i tłukliśmy. Padaliśmy, powstawaliśmy i nacieraliśmy dalej. Po prostu nie potrafię sobie przypomnieć wszystkich szczegółów. I jak teraz wyglądamy! Mam rozdartą koszulę, dłonie i kolana pokrwawione, ślady krwi na całym mundurze. Do cholewy lewego buta przywarł kawałek zmiażdżonego mózgu. Muszę zwymiotować.

Nie pamiętam szczegółów tej rzezi. To niewiarygodne, ale prawdziwe. Pędziliśmy naprzód jak oszalali zabójcy. Strzelaliśmy, cięliśmy i tłukli...

To, co widzę, jest potworne. Do końca życia nie zapomnę tego przerażającego widoku. Na krawędzi wąwozu stoją Żydzi, serią z karabinów maszynowych zmiatani 50 metrów w dół. Cokolwiek pozostało na górze, „uprząta się” i po osiągnięciu normy, czyli 1000 trupów, następuje detonacja i zasypanie wąwozu. „Świetny pomysł ta detonacja, nie?” - blondyn uśmiecha się. Ma twarz dziecka. (...) Chłopak ma 19 lat! To pozostawia ślady. Nie tylko na ubraniu - co będzie, kiedy ci ludzie wrócą do domu, do swoich dziewczyn, do kobiet?

To, co widzę, jest potworne. Do końca życia nie zapomnę tego przerażającego widoku. Na krawędzi wąwozu stoją Żydzi, serią z karabinów maszyn...