Jest maj, budzisz się i kierujesz się w stronę okna, żeby wpuścić odrobinę promieni słonecznych, których tak bardzo potrzebujesz po kilkugodzinnym śnie. Powoli odgarniasz zasłony. Za oknem jest jaśniej, niż zwykle. Musi minąć jeszcze kilka sekund, zanim zrozumiesz, co widzisz przed sobą. Śnieg...Wszystko pokryte jest grubą warstwą białego puchu. Samochody, domy, chodniki i ulice, nic nie widać, a ty otwierasz usta ze zdumienia. Dzisiaj chciałaś pobiegać, wstąpić na kawę do pobliskiej kafejki, kupić tulipany do wazonu w jadalni. Za oknem śnieg, jest maj.

Claire jest dziennikarką, kobietą po przejściach, żoną, prawie matką, która straciła dziecko w ósmym miesiącu ciąży. Pewnego majowego ranka budzi się w świecie zasypanym śniegiem, co meteorolodzy nazywają jeżynową zimą. Krzaki z białymi kwiatami zostają pokryte zimnym puchem, zjawisko wyjątkowe i bardzo rzadkie. Ostatnio taki dzień miał miejsce w 1933 roku, a Claire otrzymuje zlecenie na artykuł dotyczący tamtego okresu. Natrafia na ślad zaginionego chłopca, a sprawa wydaje się być jeszcze ciekawsza, gdy Claire wspomina własną stratę. Jej prywatne śledztwo zmierza ku zaskającemu finałowi, w którym musi zmierzyć się z przeszłością własnej rodziny.

Jio stworzyła opowieść o stracie dziecka - poprzez porwanie i śmierć. Historia została przedstawiona z perspektywy współczesnej Claire i Very, która żyła na początku XX wieku. W obu przypadkach mamy do czynienia z ogromną rozpaczą matki, która została pozbawiona najważniejszej osoby w życiu. Temat ciężki, ale nie poczułam współczucia. Nie potrafiłam odnaleźć się w kręgu rozpaczy obydwu bohaterek.

Język powieści jest prosty, na próżno doszukiwać się poetyckich opisów, głębszych refleksji i rezolutnych dialogów. Akcja toczy się szybko i niesamowicie wciąga, ale z biegiem czasu człowiek uświadamia sobie, że to powieść, jakich wiele, średnia historia ze wzruszającą fabułą. Nie jestem w stanie napisać, że Jio wykonała dobrą robotę, chociaż tematyka jest dla mnie interesująca. Wydaje mi się, że jest to kwestia doboru słów, których użyła autorka. Nie umiem docenić powieści, które nie zachwycają mnie wysmakowanymi porównaniami i emocjonalnymi opisami. Być może jestem zbyt wymagająca, ale nie mam wpływu na swoje odczucia.

Jest maj, budzisz się i kierujesz się w stronę okna, żeby wpuścić odrobinę promieni słonecznych, których tak bardzo potrzebujesz po kilkugodzinnym śnie. Powoli odgarniasz zasłony. Za oknem jest jaśniej, niż zwykle. Musi minąć jeszcze kilka sekund, zanim zrozumiesz, co widzisz przed sobą. Śnieg...Wszystko pokryte jest grubą warstwą białego puchu. Samochody, domy, chodniki i...