Gorzka i prawdziwa. Opowieść o światach, które się przenikają, choć niewiele, oprócz miejsca, mają wspólnego. Opowieść o bezsilności i potrzebie zauważenia sensu w działaniu. O zgniłych kompromisach zawieranych w imię iluzorycznej lepszej przyszłości dla potomnych. Zawieranych - jak sądzę - pomimo pewności fiaska.
Nie da się na piaskach niczego trwale zbudować.

Zakończenie niesie jakąś nadzieję: istnieją sprawy, które człowieka przerastają. Każdego.

Całą swą historię przedstawia Wildstein w sposób urywany, pulsujący życiem rozgorączkowanego miasta: ciąg imprez, mieszanka powiązanych próbą rozwikłania kryminalnej zagadki ludzi, upał i refleksy rzucane nocą przez ogniki zniczy palonych pod krzyżem i papierosów żarzących się w tłumie obserwatorów. Wszystko to namacalne, żywe, przedstawione w pędzie codzienności.

Rozprawa o istocie sponiewieranego społeczeństwa, ogłupianego, zmęczonego i przyzwyczajonego do kłamstw, matactw i relatywizmu.

Przydałaby się burza - co do tego zgadzają się bohaterowie. Tyle że niejedna już przeszła.


Warto przemyśleć.

Gorzka i prawdziwa. Opowieść o światach, które się przenikają, choć niewiele, oprócz miejsca, mają wspólnego. Opowieść o bezsilności i potrzebie zauważenia sensu w działaniu. O zgniłych kompromisach zawieranych w imię iluzorycznej lepszej przyszłości dla potomnych. Zawieranych - jak sądzę - pomimo pewności fiaska.
Nie da się na piaskach niczego trwale...