Miałem wobec tej książki chyba zbyt wysokie wymagania. Gdzieś tam wewnątrz, gdzie wygodnie rozsiadła się moja intuicja, podpowiedziała mi, szepcząc po cichu.
-Słuchaj gościu, ta książka będzie dobra. To jedna z tych niepozornych, które zmieniają pewną część Ciebie w bardzo dużym stopniu.
Czasem słyszę dość wyraźnie takie szepty, lecz w zderzeniu z rzeczywistością nie zawsze okazują się mieć racje. Często się mylą, dając fałszywą nadzieję.
Główna bohaterka książki Bajla, jak i pozostałe postacie odgrywające jakąś tam swoją rolę w powieści były zagubione, ciągle w strachu przed nieznanym. Takie trwanie w nadziei, że los okaże łaskę. Lecz los, który w czasie wojny nie znał litości rozrywał codzienność na strzępy, zabierając ją raz do nieba, raz do piekła. Taki chaos, taka niepewność, totalna rozpierducha rzeczywistości jest dla człowieka męką i prawdziwym cierpieniem. Ten strach, ten cień, ta kostuch ciągle wyglądająca zza rogu, czekająca na właściwy moment.
Dokładnie to samo czyniła z moimi emocjami i wrażeniami ta smutna opowieść. Zabierała mnie z nieba, do piekła. Raz poruszała moją wrażliwość, a niekiedy budziła rozczarowanie. Były momenty, które skupiały uwagę i trzymały mnie mocno przy przepływających słowach. Lecz później ich znaczenie się jakby rozpływało, traciło swoją wartość.
Słowa, mówiące o czymś ważnym, czymś co budzi z uśpienia te nasze wrażliwe emocje mieszały się z wątkami błahymi, miałkimi w swym znaczeniu...
Nie wiem, czy ktoś będzie wiedział o co mi chodzi, bo czasem trudno mnie zrozumieć. Nie mogę jednak wytłumaczyć tego inaczej. Nie rozumiałem pewnych decyzji, które były związane z prowadzeniem fabuły.
Niektóre rozwiązania mi nie pasowały. Coś się nie zgadzało. Być może moje oczekiwania wobec książki były zbyt wielkie. Nie mam pojęcia. Może jednak samo wykonanie było nie do końca przemyślane, dopracowane przez autora. No, a zakończenie. Nie wyjaśniło zupełnie nic. Może jakieś domysły, które ciągnęły tą moją wyobraźnie. Może, może, może...
Może to, a może tamto..., za dużo tego może.
Książka nie jest zła, bo pozwala dowiedzieć się mnóstwo nowych rzeczy o wojnie. Nowe spojrzenie, nowe informacje. Jednak pewne niedociągnięcia popsuły mi opinię.

Na szczęście pozostały mądre w swym przesłaniu cytaty, które wyrwane z treści, miały w sobie pewną prawdę...

„Bo ludzie i zwyczaje rzadko zmieniają się na lepsze, jak powiedziała Rebeka. Prędzej już na gorsze.” (64 s.)

„Jedni poszli z dymem, inni zniknęli w otchłani – pomyślała Maria. - Nie został po nich żaden ślad. Poza bólem tych, którzy przetrwali, a ten jest niewidzialny. Ale czuje się go każdego dnia, bo groby owych umarłych są tak naprawdę w naszych sercach.” (220-221 s.)

„Cierpienie obezwładnia i zmusza do milczenia.” (221 s.)

„Na starość to ubrania ciężkie, tylko młodość nosi lekką suknię.” (288 s.)

Miałem wobec tej książki chyba zbyt wysokie wymagania. Gdzieś tam wewnątrz, gdzie wygodnie rozsiadła się moja intuicja, podpowiedziała mi, szepcząc po cichu.
-Słuchaj gościu, ta książka będzie dobra. To jedna z tych niepozornych, które zmieniają pewną część Ciebie w bardzo dużym stopniu.
Czasem słyszę dość wyraźnie takie szepty, lecz w zderzeniu z...