Za Boorgiów wziąłem się bo tematyka mi bliska, poza tym rozdmuchana przez serial. Pomyślałem, że książką będzie dobra bo fajnie się czyta o 'pierwszej mafijnej rodzinie'. Jednak gdy tylko przebrnąłem przez pierwsze 60/80 stron zrozumiałem, że to książka nie dla mnie.

O Borgiach jest tu tyle co kot napłakał, o Rodrigo Borgii niemal w ogóle autorka nie wspomina. Jest delikatnie zarysowane tło historyczne ówczesnych Włoch. Większość postaci jest fikcyjna. Trzon powieści właściwie kręci się wokół Cezara i Lukrecji, a wszystko jest opisywane z perspektywy dwórki Lukrecji - Violante.
Właśnie - Violante... Nie wiem dlaczego ale odniosłem wrażenie, że jest to opóźniona w rozwoju bohaterka, opóźniona uczuciowo i nie potrafiąca wyciągać żadnych wniosków z tego co ją spotyka. Spoilerów rzucał nie będę, może ktoś przeczyta i odniesie podobne wrażenie.

Generalnie książkę odebrałem jako romansidło dla kobiet (drogie Panie bez obrazy), które ma chwytliwy tytuł. Po prostu książka raczej mdła i w bardzo wielu momentach nudna. Co gorsza troszkę się rozkręca dopiero po 2/3 treści (a ma 610 stron!). Najciekawszy ostatni rozdział - swoista spowiedź Lukrecji - oraz prolog. Polecam tylko wytrwałym.

Za Boorgiów wziąłem się bo tematyka mi bliska, poza tym rozdmuchana przez serial. Pomyślałem, że książką będzie dobra bo fajnie się czyta o 'pierwszej mafijnej rodzinie'. Jednak gdy tylko przebrnąłem przez pierwsze 60/80 stron zrozumiałem, że to książka nie dla mnie.

O Borgiach jest tu tyle co kot napłakał, o Rodrigo Borgii niemal w ogóle autorka nie wspomina. Jest...