Ach… jak ja potrzebowałam takiej książki.
Upatrzyłam ją sobie na własnej półce kilka dni temu i planowałam sięgnąć w następnej kolejności. Jednak emocje czytanego akurat thrillera nijak nie komponowały mi się ze spokojnym sobotnim wieczorem, i tak oto „Wzgórze dzikich kwiatów” znalazło się w moich rękach wcześniej. I nie pozwoliło mi zasnąć aż do trzeciej nad ranem…!

Nie, nie znaczy to że jest to arcydzieło, bynajmniej.
To jest po prostu piękna opowieść. Taka w którą się wpada i chłonie bez ograniczeń, która przenosi nas w inny świat, pozwala niespiesznie go odkrywać i zapomnieć przy tym o całym świecie, a momentami daje powody, by tak zwyczajnie po ludzku się wzruszyć.
Dwa plany czasowe – rzecz, którą uwielbiam, dwie bohaterki, dwa kontynenty, i wreszcie dwie historie, które połączy daleka dzika Tasmania i zakurzona posiadłość pełna przeszłości i pełna głęboko skrywanych rodzinnych tajemnic.
Zupełnie nie przeszkadza mi fakt że to już było, a nawet, że chwilami historia trąci banałem. I nie przeszkadza mi, że takich powieści przeczytałam już bez liku, i więcej – jeśli Kimberley Freeman popełni w przyszłości kolejną w podobnym stylu chętnie znów się przy niej zapomnę.
Bo takie powieści właśnie po to są. By się na chwilę zapomnieć.

Ach… jak ja potrzebowałam takiej książki.
Upatrzyłam ją sobie na własnej półce kilka dni temu i planowałam sięgnąć w następnej kolejności. Jednak emocje czytanego akurat thrillera nijak nie komponowały mi się ze spokojnym sobotnim wieczorem, i tak oto „Wzgórze dzikich kwiatów” znalazło się w moich rękach wcześniej. I nie pozwoliło mi zasnąć aż do trzeciej nad ranem…!

Nie,...