Joanne Limburg podjęła niełatwy temat - zaburzenia obsesyjno - kompulsywne. Dla niej temat jest jednak bardzo dobrze znany bo z samej autopsji.

Jest to bardzo osobista książka autorki, która wpuszcza czytelnika do swojego świata - świata zdominowanego przez obsesje, kompulsywne myśli i, zdawać by się mogło, irracjonalne zachowania. "Moje życie w kręgu obsesji" to bardzo szczery zapis historii autorki oraz ukazania jej drogi do opanowania tych zaburzeń. Całość napisana jest z humorem, przystępnym i rzeczowym językiem.

Joanne Limburg podjęła niełatwy temat - zaburzenia obsesyjno - kompulsywne. Dla niej temat jest jednak bardzo dobrze znany bo z samej autopsji.

Jest to bardzo osobista książka autorki, która wpuszcza czytelnika do swojego świata - świata zdominowanego przez obsesje, kompulsywne myśli i, zdawać by się mogło, irracjonalne zachowania. "Moje życie w kręgu obsesji" to bardzo...

nie czytałlam nic ne mowie

nie czytałlam nic ne mowie

Jak dla mnie beznadzieja. Przeczytałam tą książkę kilka lat temu, być może jako osoba nie do końca dojrzała. Jestem czytelnikiem, który siada do lektury, aby przenieść się do świata książki, gdzie może się zrelaksować. Pod tym względem książka mnie rozczarowała. Na pewno nie jest to prosta lektura przy kawce i ciastku. Wręcz nazwałabym czytanie tej książki istną mordęgą, w której non stop w kółko powtarzają się te same schematy: terapia i powrót do zachowań obsesyjnych. Opis codziennego życia i wychowywania dzieci przez osobę z takim zaburzeniem dla osób z minimalną wrażliwością może wydawać się trochę szokujący. Może i jest to ciekawa pozycja dla osób, które chcą dowiedzieć się więcej o zaburzeniach obsesyjno-kompulsyjnych, aczkolwiek niepozorna okładka i tylni opis książki nie zapowiada że trzeba walczyć o przeczytanie każdej strony co czyni czytanie udręką a nie relaksem.

Jak dla mnie beznadzieja. Przeczytałam tą książkę kilka lat temu, być może jako osoba nie do końca dojrzała. Jestem czytelnikiem, który siada do lektury, aby przenieść się do świata książki, gdzie może się zrelaksować. Pod tym względem książka mnie rozczarowała. Na pewno nie jest to prosta lektura przy kawce i ciastku. Wręcz nazwałabym czytanie tej książki istną mordęgą, w...

Książka przedstawia życie osoby cierpiącej na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Autorka opisuje jak zmaga się na różnych etapach życia z depresją, fobią społeczną i innymi zaburzeniami. Jest dosyć smutna, nie dostrzegam w niej ,,czarnego humoru" z opisu, dlatego, że niektóre z zaburzeń autorki są mi bliskie. Nie jest to żaden poradnik czy łatwa książka. W pamiętniku jest wiele informacji z zakresu medycyny, biochemii mózgu. Jeśli kogoś interesują zagadnienia z dziedziny zaburzeń psychicznych - zwłaszcza nerwicy natręctw, depresji, dermatillomanii itd., to polecam, bo pod względem nagromadzenia istotnych informacji można ocenić ją na bardzo dobrą.

Książka przedstawia życie osoby cierpiącej na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Autorka opisuje jak zmaga się na różnych etapach życia z depresją, fobią społeczną i innymi zaburzeniami. Jest dosyć smutna, nie dostrzegam w niej ,,czarnego humoru" z opisu, dlatego, że niektóre z zaburzeń autorki są mi bliskie. Nie jest to żaden poradnik czy łatwa książka. W pamiętniku jest...

Książka, która ma bardziej formę naukową, niż nakierowaną na wartościową literaturę. Osobiście czytało mi się ja miło, jako że jestem zainteresowana psychologią, jeżeli jednak ktoś się tym nie pasjonuje, to lektura może go zmęczyć.

Książka, która ma bardziej formę naukową, niż nakierowaną na wartościową literaturę. Osobiście czytało mi się ja miło, jako że jestem zainteresowana psychologią, jeżeli jednak ktoś się tym nie pasjonuje, to lektura może go zmęczyć.

Ilość stron: 314
To pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce oraz to, że lubię czytać pamiętniki itp. Nie jest to typowy pamiętnik, ale z wątkiem choroby o nazwie zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne. Czyta się to jak dobrą książkę psychologiczną lub świetne artykuły w prasie tematycznej. Polecam to dzieło każdemu, a szczególnie tym, którzy interesują się Psychologią.

Ilość stron: 314
To pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce oraz to, że lubię czytać pamiętniki itp. Nie jest to typowy pamiętnik, ale z wątkiem choroby o nazwie zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne. Czyta się to jak dobrą książkę psychologiczną lub świetne artykuły w prasie tematycznej. Polecam to dzieło każdemu, a szczególnie...

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne jest objawem choroby w kręgu psychiki. Jest to nerwica natręctw i wcale nie jest ona tak mało powszechna , jak się nam wydaje.
Długo czekałam na możliwość przeczytania „Moje życie w kręgu obsesji. Pamiętnik” autorstwa Joanne Limburg i gdy nadarzyła się taka okazja byłam z tego bardzo rada.

Jak wspomniałam wyżej autorką i główną bohaterką jest Joanne Limburg. Autorka urodziła się w Londynie w 1970 roku. Studiowała filozofię na Uniwersytecie w Cambridge. Jest autorką dwóch tomów poezji „Femenismo”, który został nominowany do Forward Best First Collection Price, oraz „Paraphenalia”. Mieszka w Cambridge z mężem oraz synem.

Ten pamiętnik to zwierzenia z czym i z jakimi paranormalnymi zachowaniami musi się zmierzyć osoba, która cierpi na zespół zaburzeń-kompulsywnych. Jest to bardzo ciężkie życie. Niby zachowanie, lęki, strach przed rówieśnikami, wybitne intelektualne zdolności mogą się wydawać , że wszystko można oswoić lub udać się do specjalisty, który przepisze cudowny lek i po sprawie. Ale niestety tak się nie da. Czego dowodzi książka Joanne. Opisuje ona, że zaburzenia towarzyszą jej od zawsze. Już jako mała dziewczynka bała się opinii rówieśników, miała problem w relacjach z nimi oraz unikała wszelkich trudnych sytuacji. Z wiekiem lęków i zachowań destrukcyjnych zaczęło objawiać się coraz więcej. Studia były ciężkim okresem w życiu kobiety, gdyż wiadomo, że w tym okresie powstają bardzo silne więzi międzyludzkie. Jednak Joanna ich unikała. Musi się ona zmierzyć z koszmarami nocnymi, lękiem , który objawia się także w sferze religijnej ( jest ona wierzącą Żydówką). Jednak największe destrukcyjne dla jej ciała i duszy pojawiają się już w małżeństwie i podczas pierwszej (niestety utraconej) ciąży. Joanne bardzo dokładnie opisuje ten trudny okres, kiedy jej ciało odrzucało małego człowieczka w jej łonie, a maleństwo broniło się jak mogło. Jednak Joanne sama będąc pesymistką czekała już tylko i wyłącznie na poronienie , bo w końcu ona wiedziała, że tak będzie. Później na świat przychodzi jej syn. I tu następuje tak szybkie tempo narastania poczucia strachu jak nigdy przedtem. Otóż obawia się ona wszelkich chorób, śmierci łóżeczkowej i innych niebezpieczeństw, które mogą dotknąć niemowlę. Jej mąż musi ją bardzo kochać, bo życie z osobą borykającą się zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi bywa drogą przez mękę.

Pisarka oprócz swoich przeżyć i uczuć dzieli się z terminologią naukową i wywodami z naukowych książek. Taki zabieg pozwala czytelnikowi zapoznać się nie tylko z osobistą tragedią, ale także problemem z medycznego punktem widzenia .

Książki nie czyta się płynnie, gdyż temat fabuły nie jest łatwy i przyjemny. Jeśli byście mnie się zapytali, czy jest to poruszająca biografia , to odpowiedziałabym ,że jak najbardziej tak. Czy warto się z tą historią zapoznać, to również odpowiem –tak. Więc skąd tylko 3? Ponieważ liczyłam na coś więcej, na porwanie mnie, na to, ze nie oderwę się od lektury dopóki nie skończę. Jest to oczywiście osobista wędrówka do wnętrza siebie samego, ale dla mnie to było za mało. Niestety czuje pewien niedosyt. Nie potrafię określić czego zabrakło. Po prostu tak czuję.

figlarneczytanie.blogspot.com

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne jest objawem choroby w kręgu psychiki. Jest to nerwica natręctw i wcale nie jest ona tak mało powszechna , jak się nam wydaje.
Długo czekałam na możliwość przeczytania „Moje życie w kręgu obsesji. Pamiętnik” autorstwa Joanne Limburg i gdy nadarzyła się taka okazja byłam z tego bardzo rada.

Jak wspomniałam wyżej autorką i główną bohaterką...

Joanne Limburg cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Nie istnieją żadne metody na wyleczenie tej choroby. Spotkania z psychiatrą czy przyjmowanie lekarstw w jakiś sposób pomagają, jednak o całkowitym pozbyciu się jak to określał Freud „nerwicy natręctw” na ten moment można co najwyżej pomarzyć. Aby dać upust swoim myślom i emocjom kobieta postanawia opublikować szczery aż do bólu pamiętnik, który być może pomoże innym, doda otuchy i siły.

„(...) zauważyłam, że nie ma sensu próbować być tym, kim się być powinno, jeśli nie potrafi się zaakceptować tego, kim się jest.”

Autorka prywatne pamiętniki prowadziła już od dłuższego czasu. Zaglądała do nich i wykorzystywała przy pisaniu „Moje życie w kręgu obsesji. Pamiętnik”. Dzięki temu opisywane przez pisarkę historie są bardziej racjonalne i wiarygodne. Dodatkowym plusem jest także fachowa wiedza jaką posiada Joanne Limburg. Studiowanie psychoanalizy czy filozofii sprawia, iż dysponuje niezbędnymi informacjami w celu wyjaśnienia poszczególnych problemów czytelnikowi w sposób klarowny i zrozumiały.

Przeszłość autorki nie należy do łatwych. Trudne dzieciństwo, a także okres dojrzewania mają oddźwięk w następnych latach życia Joanne – w jej zachowaniu oraz stanie emocjonalnym. Pomimo kochającej i szczęśliwej żydowskiej rodziny była przez cały czas samotna, rówieśnicy nazywali ją wariatką, nauczyciele - odludkiem. Przez cały czas stała z boku, ukrywała się, często płakała po kątach, nawet kiedy zaczęła już pracować. Na domiar tego w zły humor wprawiało ją własne niezdecydowanie i nie wiedza co tak naprawdę chce w życiu robić. Dlatego też rozpoczynała studia na wielu kierunkach – począwszy od nauk społeczno-politycznych, poprzez wspomnianą już wcześniej filozofię czy doradztwo zawodowe. W głębi serca chciała zostać pisarką, a dokładniej poetką, jednak niewidzialna psychiczna bariera przez dłuższy czas odcinała ją od spełniania swojego najskrytszego marzenia.

„Moje wieczne bycie w potrzebie, moje nastroje i moje dramaty doprowadzały do rozpaczy przyjaciół, czasem do tego stopnia że już dłużej nie mogli się ze mną przyjaźnić”

Pozbawiony fikcji, bezpośredni pamiętnik obejmuje okres od wczesnego dzieciństwa kobiety aż do dzisiaj. O niektórych wydarzeniach z życia Joanne czyta się z wielkim trudem. Niekiedy najchętniej zamknęłoby się książkę i odłożyło intymną egzystencję autorki na bok. Odrażające opisy mogą niektórych naprawdę zniesmaczyć.

Autorka opowiada nie tylko o samej chorobie i jej symptomach, ale także skupia się na relacjach z bliskimi. Książka dzieli się na 29 rozdziałów zatytułowanych rzeczownikami takimi jak „perfekcja”, „uzależnienie” etc. Każdy z nich rozpoczyna się fragmentem testu padewskiego oraz złotej myśli. Bezpośrednie zwroty do czytelnika sprawiają, iż można odczuć, iż osobiście rozmawia się z pisarką.

"Miłość sprawia, że stajemy się tacy bezbronni. Każdego dnia jesteśmy narażeni na utratę ludzi, ktorych kochamy, na rozczarowanie, na krzywdę, na nieumyślną zdradę, na wciągnięcie ich w nasz ból i nasze zmartwienia, dajemy się wciągnąć w ich ból i ich zmartwienia, a sami ulegamy rozczarowaniom, krzywdom i nieumyslnym zdradom."

Książka Joanny Limburg na pewno nie należy do łatwych lektur na jeden wieczór. Najlepiej czyta się ją powoli, bez pośpiechu i z pełnym skupieniem, tak aby dogłębnie przemyśleć i poukładać sobie wszystko to, co autorka chciałaby przekazać. Polecam ją przede wszystkim wytrwałym i cierpliwym czytelnikom, którzy nie boją się opisów niezbyt przyjemnych objawów zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, zainteresowanym problematyką tejże choroby, miłośnikom pozycji psychologicznych, a także pamiętnikiem jako gatunkiem literackim. „Moje życie w kręgu obsesji. Pamiętnik” jest wartościowym dziełem, po które warto, naprawdę warto sięgnąć.

[Recenzja pochodzi z http://czytelnicze-zycie.blogspot.com/]

Joanne Limburg cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Nie istnieją żadne metody na wyleczenie tej choroby. Spotkania z psychiatrą czy przyjmowanie lekarstw w jakiś sposób pomagają, jednak o całkowitym pozbyciu się jak to określał Freud „nerwicy natręctw” na ten moment można co najwyżej pomarzyć. Aby dać upust swoim myślom i emocjom kobieta postanawia opublikować...

Można by sobie pomyśleć, że jest to histeryczka, paranoiczka i zmyśla wszystkie swoje strachy. Ale nie wolno tak powiedzieć, bo to, czego się bała i boi nadal ta pisarka, jest w niej głęboko zagnieżdżone, bez szans na wydostanie się z niej. Moje życie w kręgu obsesji. PAMIĘTNIK, to opowieść o niełatwym dzieciństwie, o dojrzewaniu i zmianach – nie tylko tych cielesnych. Dorastanie Joanne było trudne, ciągle bowiem natrafiała na przeciwności losu, zwłaszcza te związane z samą sobą i wykreowane przez samą siebie. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, to nie jest łatwa choroba, na którą ma się lekarstwo. Wiąże się z nią szereg spotkań z psychiatrą, a nawet przyjmowanie leków na poprawę samopoczucia. To chyba jedna z bardziej depresyjnych chorób, w jakie może popaść człowiek.

„Na początku nie docierało do mnie, że rozpaczliwe poszukiwanie wsparcia u innych można traktować jak natręctwo.”

Wszystko to, co Joanne Limburg umieściła w swojej książce, wcześniej notowała w swoich pamiętnikach, które prowadzi prawdopodobnie do teraz. Myślę, że jest to bardzo dobry sposób, aby poznać siebie, a także zobaczyć zmiany, jakie w nas zachodzą. Dzięki właśnie zapisywaniu swoich myśli, autorka mogła przekazać nam, czytelnikom, wiele szczegółów związanych ze sobą, swoim dorastaniem i stanem emocjonalnym. Historia zaczyna się już we wczesnych latach młodości pisarki, kiedy jeszcze nie uczęszczała do szkoły, tylko wspinała się po drzewach, niczego się nie bojąc.

„Występek pozbawiony żalu za grzechy i kary staje się aktem niekompletnym, nienaprawionym błędem, niewywabioną plamą.”

Widzimy tutaj kobietę wychowaną w rodzinie żydowskiej, mającą kochających rodziców i młodszego brata. Jednak była ona zawsze samotna, nieco na uboczu, a w czasach szkolnych wyśmiewana za swoją wiedzę, inteligencję oraz szeroko pojętą inność. Joanne nie była zdecydowana nigdy co chce w życiu robić, studiowała między innymi filozofię. Mimo dorosłego wieku, nie do końca była dostosowana do samodzielności. Wiedziała tylko jedno, że chce pisać i wiele poświęcała, by móc tworzyć swoją poezję. Jej okres dojrzewania i lata buntu zostały przesunięte o dziesięć lat, jest to zaskakujące. Może jest to związane z tym, że autorka zawsze była nad wyraz poważna, a na szaleństwa zdecydowała się dopiero po studiach... Wiele jej cech odbierałam bardzo osobiście – bo dotykały mnie tak namacalnie, jakbyśmy były do siebie podobne.

„Terapia bywa przydatna, ale czasami można tylko wypchać nią sobie tyłek.”

To nie tylko pamiętnik. To dawka terminów naukowych, analiz chorób i historia leczenia Joanne. Z pewnością nie jest to książka dla każdego, nie wszyscy będą w stanie przejść przez ten tytuł w pełni zainteresowani i usatysfakcjonowani. Sama momentami się męczyłam, bo brakowało mi skupienia na samym życiu pisarki. Dostałam za to właśnie wiele lekarskich i psychologicznych pojęć, a także trochę pesymizmu. Ale nie ma tak źle jak się wydaje, bo książka jest wzruszająca i naprawdę przejmująca. Joanne Limburg uzewnętrzniła się całkowicie poprzez swoje dzieło, ukazała swoje słabości i lęki. Dużą zaletą książki są zwroty do czytelników, przez co czuje się, jakbyśmy osobiście rozmawiali z pisarką. Język sam w sobie nie jest prosty. Przeplatają się tutaj osobiste zapiski, których nieraz odbiorca się wstydzi, inne historie są za bardzo rozbudowane i ciągną się przez wiele stron. Sama czytałam ten pamiętnik kilka dni, bo nie umiałam szybko przedzierać się przez poszczególne rozdziały. Chyba potrzeba czasu, aby poukładać sobie wszystko to, czym chciała się podzielić ta cierpiąca przez swoją chorobę kobieta. Już na początku autorka podkreśla fakt, że jest mężatką. Jej sfera miłosna nie zawsze była dobrze rozwinięta, jakby z nikim nie umiała być. Z wypiekami na twarzy oczekiwałam fragmentu, w którym opowie jak poznała swojego męża i jak była w stanie mu zaufać.

Moje życie w kręgu obsesji. PAMIĘTNIK jest książką wartą uwagi. Sama bardzo lubię tego typu tytuły, dzięki którym poznam tajemnice chorób i problemów ludzkim. Nie kieruję się ciekawością, tylko chęcią wiedzy. Tak jak wspomniałam wyżej, nie każdy odnajdzie się w tej książce, jest ona dla wytrwałych. Ale moim zdaniem Joanne Limburg ukazała to, że z każdej sytuacji jest wyjście, że życie może się dobrze ułożyć. Osobiście polecam.

http://zeswiatafantazji.blogspot.com/2012/08/moje-zycie-w-kregu-obsesji-pamietnik.html

Można by sobie pomyśleć, że jest to histeryczka, paranoiczka i zmyśla wszystkie swoje strachy. Ale nie wolno tak powiedzieć, bo to, czego się bała i boi nadal ta pisarka, jest w niej głęboko zagnieżdżone, bez szans na wydostanie się z niej. Moje życie w kręgu obsesji. PAMIĘTNIK, to opowieść o niełatwym dzieciństwie, o dojrzewaniu i zmianach – nie tylko tych cielesnych....

Na rynku wydawniczym można bez trudu trafić na wiele pozycji, które przekazują nam doświadczenia osób związanych z depresją, myślami samobójczymi, bądź też zaburzeniami odżywiania.
Jednak podczas buszowania w bibliotece czy księgarni, nigdy nie natrafiłam na lektury mówiące o zaburzeniach obsesyjno-kompulsyjnych, nazywanych często nerwicą natręctw.


Na pierwszych stronach poznajemy Joanne jako dziewczynkę w wieku szkolnym. Odstawała od swoich rówieśników. Dziecko było jak na swój wiek bardzo dojrzałe emocjonalnie, a to nie pomagało w nawiązywaniu znajomości z innymi.
Wraz z kolejnymi stronami tej książki, autorka proponuje nam wędrówkę po swoim życiu. Od czasów szkoły do macierzyństwa. Daje czytelnikowi szansę przeżycia z nią wielu chwil, które nie były łatwe nie tylko dla Joanne, ale również dla jej otoczenia.

Joanne Limburg korzystała z pomocy wielu specjalistów, którzy mieli jej pomóc i wyprowadzić młodą kobietę na właściwą drogę. Czy skutecznie?
Z pewnością zapobiegło to dalszemu rozwojowi choroby. Ułatwiło normalne funkcjonowanie każdego dnia, które dla osoby chorej jest niezłym wyzwaniem, a dla nas szarą, zwykłą codziennością. Zmniejszyło ilość myśli, które potrafią przygnieść twór, który jest tylko człowiekiem, a zatem ma chwile zwątpienia, słabości, chęć rozpadnięcia się na jak najmniejsze kawałki.

Mimo, że Moje życie w kręgu obsesji. Pamiętnik nie jest jedną z potocznie zwanych cegiełek, to czyta się ją powoli. Autorka trochę miejsca poświęca zagadnieniom o chorobie ze strony typowo specjalistycznej.
W tej pozycji można trafić na cytaty z artykułów, książek... Tego, co dotyczy zaburzeń dręczących Joanne. Można dojść do wniosku, że pani Limburg działa według starej jak świat zasady. Żeby walczyć z wrogiem, trzeba go dobrze poznać.
Przez to i my, zwykli czytelnicy zostajemy zasypani informacjami - które możemy albo przyswoić, albo nie - o zaburzeniach obsesyjno-kompulsyjnych.
Można uznać to za plus, jednak w tym przypadku ma to dwie strony. Przez to spojrzenie "okiem specjalisty" lektura ta staje się w mniejszym stopniu pamiętnikiem.

Oczywiście, w książce opisane jest też życie Joanne, jej doświadczenia, przeżycia. Nie skupiamy się na samym śledzeniu choroby "wewnętrznym okiem". Jednak podczas czytania odbyło się bez większego zaangażowania z mojej strony, jako czytelnika.
Pozycja - rzecz jasna - ma też ogromny plus. Poznajemy tok myślenia osoby, która cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Dowiadujemy się jakie lęki rządzą życiem takiego człowieka. Możemy czytać o tym z tak zwanej pierwszej ręki, czyli bezpośrednio od osoby, której dotyczy problem.

Lektura ta nada się idealnie dla osób, które chcą doczytać trochę informacji na temat tych zaburzeń, a przy tym dowiedzieć się czegoś o życiu osoby, która musi zmagać się z nimi każdego dnia.

Na rynku wydawniczym można bez trudu trafić na wiele pozycji, które przekazują nam doświadczenia osób związanych z depresją, myślami samobójczymi, bądź też zaburzeniami odżywiania.
Jednak podczas buszowania w bibliotece czy księgarni, nigdy nie natrafiłam na lektury mówiące o zaburzeniach obsesyjno-kompulsyjnych, nazywanych często nerwicą natręctw.


Na pierwszych stronach...