„Sny na jawie”


Isobel zachowuje się zupełnie inaczej, odkąd zniknął Varen. Niektórzy się tym przejmują, inni nie, lecz oni nie znają prawdy. Tego, że chłopak zaginął w innym świecie, w którym chore sny Edgara Allana Poego staja się jawą, świecie poza zasięgiem Isobel. Na dodatek to dziewczyna spaliła notatki, opisujące inny wymiar świadomości, zamykając tym samym przejście i nieświadomie więżąc bliską swemu sercu osobę. Powinna dać sobie spokój, już nic nie może zrobić, lecz ona nie potrafi. Udaje z dnia na dzień, że jest dobrze, choć nikogo nie nabiera. Decyduje znaleźć sposób, a jako że zbliża się rocznica, gdy to tajemniczy osobnik składa hołd przy grobie zmarłego poety, dziewczyna postanawia działać. Zna doskonale tożsamość ów człowieka i przez to postanawia za wszelką cenę wybrać się do Baltimore, gdzie może złapać niepowtarzalną okazję. Ma szansę wyciągnąć z tego, który ją zwodził i okłamywał, klucz do przemieszczania się między światami.

„Mimo wysiłków taty próbującego zagaić konwersację, Isobel myślami wciąż przebywała w świecie, który istniał między „tu i teraz” a „zawsze”.W świecie, w którym utknął on.”

Bohaterów za wielu się nie pojawia w trakcie snucia historii, największą uwagę poświęcamy Isobel. Postacie drugoplanowa są zwyczajne, nie wnoszą za wiele, nie charakteryzują się niczym specjalnym. Niemniej są i wyjątki od reguły, tym razem jest to Gwen. Trudno dziewczyny nie polubić, ma specyficzny sposób bycia, lecz i tak nie ma zamiaru zostawić Isobel samej, dobra z niej przyjaciółka. Na dodatek potrafi zrobić tak, by wszystko szło po jej myśli, co jest dość przydatną umiejętnością. Ponadto, o dziwo, przy czytaniu tego tomu zapałałam sympatią do Danny'ego, młodszego braciszka głównej bohaterki, który pokazał się z trochę innej strony. Zaś co do Isobel, nie potrafiłam się jednolicie do niej ustosunkować. Wydała mi się nijaka i nie polubiłam jej, lecz czasami pozytywnie mnie zaskakiwała, tak więc bilans wychodzi na zero. Ogólna kreacja postaci zwyczajnie nie zachwyca, jest to największym minusem tej pozycji.

Najbardziej charakterystyczne dla tej książki są tajemnice. Pojawiają się na każdym kroku, ciągle jest jakaś niewyjaśniona sprawa, zjawisko. Uczucie niepewności jest podtrzymywane w czytelniku przez cały czas. Na dodatek sekretów przybywa, a główna bohaterka nie wie, co się tak naprawdę dzieje, nie rozróżnia jawy od snu. Wynika z tego kilka interesujących, choć z jej punktu widzenia nieciekawych, sytuacji. Na dodatek sam główny wątek, poszukiwanie Varena, jest jedną wielką niewiadomą. Dziewczyna kieruje się poszlakami, nie może być przekonana, że jej plan wypali, jest w nim zbyt wiele luk. Muszę przyznać, iż dzięki temu odbiorca nie mógł wiedzieć co stanie się za chwilę, czy też jak potoczą się dalsze losy głównej bohaterki. Czasami miałam wrażenie, że tych sekretów jest aż za dużo, utrudniało to zrozumienie świata, w jakim raz po raz pojawiała się Isobel oraz sytuacji, tego co działo się w danej chwili. Niemniej nie można tego raczej dołączyć do odczuć negatywnych, gdyż to jedynie nasilało chęć poznania świata i prawdy.

„Otwórz te drzwi, a bez względu na wszystko nigdy ich już nie zamkniesz.”

Historia opisana w tej powieści należy do interesujących. Intryguje czytelnika mnóstwem niedopowiedzeń, brakiem znajomości świata przez główną bohaterkę, potęguje pragnienie zdobywania wiedzy, dojścia do prawy. Zmusza też czytelnika do myślenia i zastanowienia się, nie podaje wszystkiego na tacy. Na dodatek ten sekretny świat snów jest niezwykle pociągający. Mimo braku rozwlekłych opisów miejsc otaczającej rzeczywistości, odbiorca i tak jest w stanie wyobrazić sobie tę wypaczaną realność, włożoną między sen a jawę. Na kartach tej pozycji można wyczuć nutkę szaleństwa, w końcu jak w takim świecie nie oszaleć? To natomiast jeszcze bardziej przyciąga do lektury, nie pozwala się od niej oderwać. Jak widać, mimo jakiś minusów autorka i tak stworzyła absorbujący świat przedstawiony i potrafiła prawdziwie zaciekawić czytelnika, którego publikacja ta wciągała bez reszty.

„Nevermore. Cienie” ma swoje wady, ale również posiada zalety. W porównaniu do pierwszej części: akcja szybciej się rozwija, nie ma takiego długiego wstępu i czuło się większe napięcie, niemniej pozycja straciła w moich oczach przez bohaterów. Ogólnie wciągnęła mnie bardziej i nie mogłam się od niej oderwać, jednak sądzę, że nie jest tak samo dobra jak poprzednia, choć wybija się w innych aspektach. Przede wszystkim jest to tajemnicza opowieść o samotnej, wytrwałej dziewczynie, która chce ocalić bliską swemu sercu osobę. Niekiedy jej nie rozumiałam, nie zgadzałam się z jej zachowaniem, niemniej popychały ją ważne motywy. Warte zauważenia jest również samo zakończenie, które wydało mi się... dziwne. Zdaje mi się, że obrót, jaki przybrały sprawy był bezsensowny, nie pojmuję jaki był tego cel. Książka mimo to pozostaje bardzo dobra i spodoba się niejednemu czytelnikowi. Polecam ją fanom gatunku paranormal romance, Edgara Allana Poego i różnych sekretów, tajemnic. Warto przeczytać!


„Zaśnij choć na chwileczkę,
By zbudzić się ze mną w snach
I nasze „zawsze” rozsypać
W wiecznego „nigdy” piach”


Moja ocena 8/10

„Sny na jawie”


Isobel zachowuje się zupełnie inaczej, odkąd zniknął Varen. Niektórzy się tym przejmują, inni nie, lecz oni nie znają prawdy. Tego, że chłopak zaginął w innym świecie, w którym chore sny Edgara Allana Poego staja się jawą, świecie poza zasięgiem Isobel. Na dodatek to dziewczyna spaliła notatki, opisujące inny wymiar świadomości, zamykając tym samym...