Jedyny plus z Miłosza czytającego Świrszczyńską jest taki, że po prostu ją wydobył trochę. Reszta to typowe "Pan Polski Noblista Wyciąga ze Spodni Autorytet i Twierdzi".

Jedyny plus z Miłosza czytającego Świrszczyńską jest taki, że po prostu ją wydobył trochę. Reszta to typowe "Pan Polski Noblista Wyciąga ze Spodni Autorytet i Twierdzi".

To niesamowite, stworzyć książkę teoretyczną, która wciąga jak powieść. Autor przybliża postać poetki w taki sposób, że bez zbędnego ociągania chce się przeczytać wszystko. Rysuje jej postać tak, że ma się wrażenie, że sami ją poznaliśmy. A warta jest tego poznania. Polecam.

To niesamowite, stworzyć książkę teoretyczną, która wciąga jak powieść. Autor przybliża postać poetki w taki sposób, że bez zbędnego ociągania chce się przeczytać wszystko. Rysuje jej postać tak, że ma się wrażenie, że sami ją poznaliśmy. A warta jest tego poznania. Polecam.

Czesław Miłosz nie ukrywa fascynacji postacią i twórczością Anny Świrszczyńskiej i pisze tę książeczkę „ żeby przywrócić miejsce jej należne w dziejach polskiej poezji „ . Noblista opisuje i analizuje wszystkie etapy twórczości Świrszczyńskiej , od jak sam określa „ olśniewającego debiutu „ z roku 1936 po pośmiertnie wydany tom z ostatnim wierszem „ Jutro będą mnie krajać „ z mocnym zakończeniem „ piękne jest życie, a we mnie jest pokora, lęk i spokój „. Autor „ Doliny Issy „ sam przyznaje, że poezję Świrszczyńskiej „ łatwiej cytować, niż streszczać, tak duża jest jej zwięzłość „ i wskazuje tej poezji nowatorstwo i odrębność artystyczną. Miłosz pisze o autobiografizmie poezji, zakorzenieniu jej w tradycji literackiej , ale też niezależności artystycznej, bo jego zdaniem „Świrszczyńska nie jest podobna do żadnej z poetek naszego stulecia „ .
Zdaniem Miłosza „ Świrszczyńska nie otrzymała w Polsce tej rangi, jaka jej się należy „ i wskazuje na Jej zasługi. Tom „ Budowałam barykadę „ zestawiony jest z „ Pamiętnikiem z Powstania Warszawskiego „ Białoszewskiego , ale też określony jest jako „ książka straszliwa „ . Miłosz odżegnuje się od przypięcia poezji Świrszczyńskiej łatki „ poezji kobiecej „ i umiejscowienie jej w tej szufladzie literackiej, zdaniem poety , tę twórczość deprecjonuje.
Miłosz pisze też o feminizmie poetki, ale należy pamiętać ,że jest to feminizm z drugiej połowy XX. wieku, wyrosły, zdaniem noblisty „ ze współczucia, a nie z walki o równe prawa „ uboższy o pewne treści i motywy, ale wydaje mi się ,że właśnie dziś w dobie Strajku Kobiet ta piękna poezja mogłaby doskonale wybrzmieć, choć nie jest ona doraźną publicystyką.

Czesław Miłosz nie ukrywa fascynacji postacią i twórczością Anny Świrszczyńskiej i pisze tę książeczkę „ żeby przywrócić miejsce jej należne w dziejach polskiej poezji „ . Noblista opisuje i analizuje wszystkie etapy twórczości Świrszczyńskiej , od jak sam określa „ olśniewającego debiutu „ z roku 1936 po pośmiertnie wydany tom z ostatnim wierszem „ Jutro będą mnie krajać...

Miłosz pięknie opisał biografię i poezję Anny Świrszczyńskiej, a jego zachwyt udzielił się również mnie. :) Bardzo inspirujące i pogłębione spojrzenie na wyjątkową twórczość, którą bardzo łatwo byłoby spłycić.

Miłosz pięknie opisał biografię i poezję Anny Świrszczyńskiej, a jego zachwyt udzielił się również mnie. :) Bardzo inspirujące i pogłębione spojrzenie na wyjątkową twórczość, którą bardzo łatwo byłoby spłycić.

Czytałem kolejny raz.Tym razem byłem po lekturze" Biografii Miłosza" Andrzeja Franaszka.Pozwala to lepiej zrozumieć fascynację Miłosza poezją Anny Świrszczyńskiej."Idziemy razem,/on mówi,że to do śmierci/potem gubi się o zmroku/jak rzecz nieważna".Miłosz wydobywa poezję Świrszczyńskiej trochę z zapomnienia i chce podzielić się z poetką częścią swojej sławy."Niemniej książki Świrszczyńskiej są z nami i podczas gdy tłustawe samce PRL-u oddawały się swoim orgiom drętwej mowy,w zszarzałym Krakowie mieszkała poetka,której pisanie,wymierzone w przyszłość(matriarchatu?),wcale się nie zestarzało".Dużo mądrych rozważań o roli i zadaniach twórczości poetyckiej podane przez Miłosza pięknym polskim językiem.

Czytałem kolejny raz.Tym razem byłem po lekturze" Biografii Miłosza" Andrzeja Franaszka.Pozwala to lepiej zrozumieć fascynację Miłosza poezją Anny Świrszczyńskiej."Idziemy razem,/on mówi,że to do śmierci/potem gubi się o zmroku/jak rzecz nieważna".Miłosz wydobywa poezję Świrszczyńskiej trochę z zapomnienia i chce podzielić się z poetką częścią swojej sławy."Niemniej...

Wspaniałe omówienie twórczości poetki Anny Świrszczyńskiej, podzielone na cztery częsci, które odpowiadają czterem jej okresom życia - można powiedzieć, że to taki jej portret ukazany poprzez jej wiersze i dodatkowo osadzony w kontekście społeczno - historycznym i kulturowym (wspomniane są różne grupy literackie i inni poeci). Czesław Miłosz wskazywał także na styl poetki, na zmianę tego stylu, na zmianę tematów w każdym okresie życia oraz omówił pokrótce wiersze, które zostały wybrane do tej książki. I słusznie podkreślał, że to poetka zbyt mało znana i zbyt rzadko wspominana i niedoceniana, której wiersze niesłusznie zdarza się zaliczać do poezji kobiecej. Sama miałam tylko jeden jej wiersz w liceum. I nic nie wiedziałam o jej wierszach o rodzicach, o dzieciństwie i o wojnie, a są naprawdę piękne i poruszające. Jeśli ktoś trafił już kiedyś na wiersze Świrszczyńskiej i spodobały mu się, to polecam, bo inaczej czyta się wiersze gdy wiemy coś o tym w jakim kontekście one powstawały, możemy je o wiele lepiej zrozumieć.

Wspaniałe omówienie twórczości poetki Anny Świrszczyńskiej, podzielone na cztery częsci, które odpowiadają czterem jej okresom życia - można powiedzieć, że to taki jej portret ukazany poprzez jej wiersze i dodatkowo osadzony w kontekście społeczno - historycznym i kulturowym (wspomniane są różne grupy literackie i inni poeci). Czesław Miłosz wskazywał także na styl poetki,...