Rzeczona pozycja książkowa to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jacka Krakowskiego. Treść przyswoiłem w formie audiobook'a w interpretacji Anety Todorczuk. Moim zdaniem świetna interpretacja z uwagi na kobiecą główną bohaterkę. Sama fabuła ciekawa i niezbyt przytłaczająca - książka w wersji audio to nieco ponad 4 godziny słuchania. W sam raz na podróże autem po Polsce. Fabuła trochę przypomina twórczość Agaty Christie: trup się ściele, masę bohaterów i to odwieczne pytanie: Kto zabił?
Dla mnie taki audiobook to idealny towarzysz podróży. Polecam!

Rzeczona pozycja książkowa to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jacka Krakowskiego. Treść przyswoiłem w formie audiobook'a w interpretacji Anety Todorczuk. Moim zdaniem świetna interpretacja z uwagi na kobiecą główną bohaterkę. Sama fabuła ciekawa i niezbyt przytłaczająca - książka w wersji audio to nieco ponad 4 godziny słuchania. W sam raz na podróże autem po Polsce....

Estym
Kaj
Idalia
Fantazy
Omfalia
Narcyz
Lechosław
Udo
Bjorn
Wartburga
Te i jeszcze kilka innych unikalnych imion pan pisarz wybrał sobie na bohaterów tejże powieści. Nie mam pojęcia dlaczego, ani w zasadzie z jakiego konkretnego powodu tak tych nieszczęśników ponazywał.
Główna bohaterka, nazywa się dość zwyczajnie, a mianowicie jest to Laura Sawicka, którą znam z innej powieści pana Krakowskiego. Laura zamiast wyjechać na planowany urlop, gdzieś w Mazury, przystaje na propozycję swojego dobrego znajomego ze szkoły policyjnej i przynosi się do Łodzi. To tu ma wyjaśnić okoliczności zniknięcia ostatniej mieszkanki pewnego lokum, należącego do firmy tego właśnie kolegi. Co dziwnego dzieje się w tym mieszkaniu, że lokatorzy stamtąd w popłochu uciekają? Czy tam straszy?
Historia może nie do końca nieprawdopodobna, ale nieco za bardzo zawiła. Mnóstwo osób, mnóstwo między nimi połączeń i zależności. Poza tym, jak to zawsze powtarzał Gregory House z serialu "House" - wszyscy kłamią! Laura musi dojść prawdy, a przy okazji odkryć, co się kryje za tymi wszystkimi kłamstwami. Omal nie przypłaca tego życiem.
Powieść mi się podobała, choć trzeba uważać by się nie pogubić w wątkach i osobach. Zapoznałam się z nią pod postacią audiobooka, który przygotowała Saga Egmont.
#nikomunicniemow, #jacekkrakowski, #lubimyczytac, #kryminal, #laurasawicka, #audiobook, #sagaegmont

Estym
Kaj
Idalia
Fantazy
Omfalia
Narcyz
Lechosław
Udo
Bjorn
Wartburga
Te i jeszcze kilka innych unikalnych imion pan pisarz wybrał sobie na bohaterów tejże powieści. Nie mam pojęcia dlaczego, ani w zasadzie z jakiego konkretnego powodu tak tych nieszczęśników ponazywał.
Główna bohaterka, nazywa się dość zwyczajnie, a mianowicie jest to Laura Sawicka, którą znam z innej...

To nie magia tytułowego nakazu – nikomu nic nie mów – działała, jak zaklęcie pieczętujące usta lokatorów wynajmowanego mieszkania w starej, łódzkiej kamienicy, podnosząc statystyki rotacji najemców i jednocześnie drastycznie obniżając dochody jego właściciela. To skrywane osobiste tajemnice i intymne sekrety, szeptane przez ściany i emitowane przez zbuntowany nagle telewizor, były gwarantem milczenia na temat wprawiających w osłupienie niepokojących, nienormalnych zjawisk i jednocześnie szybkiej rezygnacji z jego zamieszkiwania.
Czyżby duchy?
To miała zbadać, wyśledzić i ostatecznie wyjaśnić, znana mi z poprzednich powieści kryminalnych tego autora, niezawodna policjantka Laura Sawicka. Właśnie miała udać się na zasłużony odpoczynek pod żaglami (regułą już stało się, że nigdy jej się to nie udaje),gdy otrzymała rozpaczliwy telefon od dawno niewidzianego kolegi z czasów szkolnych, z prośbą o nieformalne śledztwo i wyjaśnienie tajemnicy nawiedzonego mieszkania, którego właśnie był właścicielem oraz zaginięcia jednej z lokatorek. Oczywiście bez nagłaśniania sprawy, by nie stracić reputacji i wiarygodności w oczach lokatorów i potencjalnych najemców. Plan z założenia był bardzo prosty. Przepytać wszystkich mieszkańców kamienicy, porozmawiać, powęszyć, rozejrzeć się, poobserwować, zorientować we wzajemnych kontaktach i ewentualnych powiązaniach.
W praktyce dużo trudniejszy do wykonania.
Laura została złapana w sieć intrygi mającej drugie, a nawet trzecie, naukowe dno, w której niby obcy sobie ludzie, tak naprawdę, byli w formalny lub nieformalny sposób ze sobą skoligaceni, spowinowaceni, spokrewnieni lub powiązani pilnie strzeżonym sekretem. Na dodatek im bardziej zagłębiała się w te zależności, tym u większej ilości osób odkrywała podwójną tożsamość, a udzielane informacje okazywały się kłamstwem. Czarę rosnącej dezorientacji i napięcia przepełnił powrót zaginionej lokatorki.
Martwej.
Z ostrzeżeniem napisanym na zdjęciu Laury i wetkniętym w usta nieboszczki – nikomu nic nie mów. Ten, kto zostawił tę wiadomość, nie znał Laury. Nie byłaby tą odważną i brawurową dziewczyną, jaką znam, która zamiast wypoczywać, działa, a tego typu wyzwania działają na nią tylko dopingująco i zawsze motywacyjnie.
Nie zawiodłam się i tym razem na zdolności autora do stwarzania nastroju wielkiej tajemnicy wyłanianej z przeszłości, widoku starych domów skrywających niebezpieczny sekret, komplikowania wydarzeń i angażowania w nich bohaterów z niezliczoną, wzajemną ilością powiązań o wielu tożsamościach. To już właściwie (po trzech przeczytanych powieściach kryminalnych mogę już taki wniosek wysnuć) stałe cechy jego kreowanych historii, które mogły wydarzyć się naprawdę. Jednak w przypadku tej odsłony przygód Laury, to prawdopodobieństwo, nadające opowieści posmak realności, tutaj zaburzyły mi imiona bohaterów. Bardzo rzadko spotykane w rzeczywistości, tutaj wyznaczały normę – Estym, Kaj, Idalia, Fantazy, Udo, Harold, że wymienię tylko kilka.
Zastanawiałam się, dlaczego autor dał się ponieść aż takiej fantazji?
Czyżby ta historia była na tyle prawdziwa albo zawierała ziarno prawdy, że opowieść Laury przekazana jej wujkowi-pisarzowi musiała być aż tak zakamuflowana i poddana zabiegowi lekkiego odrealnienia? A może to tylko skutek wpływu opowieści, po której wszędzie widzę spisek dziejowy? Jakkolwiek by nie było, rozwiązanie zagadki przez Laurę, nie dało mi satysfakcji, że wiem już wszystko.
naostrzuksiazki.pl

To nie magia tytułowego nakazu – nikomu nic nie mów – działała, jak zaklęcie pieczętujące usta lokatorów wynajmowanego mieszkania w starej, łódzkiej kamienicy, podnosząc statystyki rotacji najemców i jednocześnie drastycznie obniżając dochody jego właściciela. To skrywane osobiste tajemnice i intymne sekrety, szeptane przez ściany i emitowane przez zbuntowany nagle...

Jacek Krakowski to urodzony w 1950 roku polski pisarz, absolwent chemii na Uniwersytecie Łódzkim. Jest autorem takich powieści, jak "Trans", "Zaraza", "Lato naszej miłości", tomików wierszy "Teatr pamięci" i "Stan tworzenia", książek dla dzieci oraz opowiadań, recenzji i esejów publikowanych w "Gazecie Wyborczej", "Wiadomościach Kulturalnych" czy "Literaturze". Z kolei dzięki współpracy z wydawnictwem Pi napisał kilka kryminałów, wśród nich "M.O.R.D.", "Za ciosem" i "Przerwane śledztwo".

Również "Nikomu nic nie mów" należy do tej ostatniej grupy utworów. W posiadaniu tej niewielkiej książeczki znalazłam się całkiem przypadkowo. A ponieważ w ostatnich dniach wzrosła moja ochota na czytanie kryminałów i thrillerów, sięgnęłam i po nią, domyślając się, że jej lektura dużo czasu mi nie zajmie. Oczywiście miałam rację. Krakowski bowiem ma specyficzny styl pisania, w którym nie zwraca uwagi na zbędne szczegóły i opis, prowadząc akcję błyskawicznie, głównie poprzez liczne i rozbudowane dialogi. No i objętościowo utwór nie przytłacza.

Czasy współczesne. Laura Sawicka, absolwentka Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, przyjeżdża z Olsztyna do Łodzi na prośbę dawnego kolei, który, prowadząc biuro nieruchomości, już od jakiegoś czasu nie może sobie poradzić w jednym z mieszkań w pewnej kamienicy. Dzieją się w nim rzeczy niesłychane - straszy w nim niczym pierwszorzędne zjawy z horroru, przez co kolejni jego mieszkańcy w popłochu lokal opuszczają. Jest jeszcze gorzej - ostatnia lokatorka, pianistka Idalia Lewant, znika bez śladu. Sawicka, biorąc sprawy w swoje ręce, decyduje się przesłuchać każdego, kto miał jakikolwiek związek z tym feralnym mieszkaniem. Począwszy od jego byłych najemców, a kończąc na pozostałych lokatorach kamienicy, przeprowadza dyskretne wywiady, które z dyskretnych i całkiem niewinnych przeobrażają się w pełne podstępów, kłamliwe rozmowy-gierki. Ich stawką są tajemnicze wydarzenia z przeszłości związane z pewnym wynalazkiem, który odpowiednio opatentowany i wykorzystany uczyniłby życie ludzkie lepszym, a nieodpowiednio - zawładnąłby całym światem w negatywnym znaczeniu tych słów.

Narracja w utworze "Nikomu nic nie mów" prowadzona jest w pierwszej osobie, a odpowiada za nią Laura Sawicka, zwierzająca się ze swych intrygujących i niebezpiecznych przygód wujkowi, autorowi kryminałów. Ich wspólne rozważania ostatecznie doprowadzają do całkowitego wyjaśnienia badanych spraw. Jak już wspomniałam wcześniej, książkę czyta się bardzo szybko, ale gdzieś tak w jej połowie to tempo nieco zwalnia. Przynajmniej tak było w moim przypadku. Z wielkim zaciekawieniem śledziłam poczynania głównej bohaterki, dzięki którym zagadka dziwnego mieszkania nadal nie pozostawała rozwiązana, za to podejrzanych o to i owo przybywało, podobnie jak zaskakujących związków między nimi. Od czasu do czasu na mej twarzy pojawiał się lekki uśmieszek w wyniku zabawnych zwrotów akcji, dialogów czy upodobania Krakowskiego do oryginalnych i niespotykanych imion i nazwisk, jakimi obdarzył poszczególne postaci. Ale później miarka się przebrała. Efekty przesłuchań prowadzonych przez Laurę po prostu mnie przerosły. Powstał z nich wielki chaos, którego istotą były rozmaite powiązania międzyludzkie - zarówno rodzinne, towarzyskie, jak i zawodowe. Ogólny sens fabuły zrozumiałam, choć nie do końca usatysfakcjonowała mnie ta z lekka futurystyczna historia, ale gdybym chciała dokładnie prześwietlić i przeanalizować każdego bohatera powieści - a trochę ich było - musiałabym w czasie czytania prowadzić szczegółowe notatki typu kogo z kim łączyły więzy krwi, kto kogo udawał, a kto upozorował swoją śmierć, non stop je aktualizując, bo na jaw wychodziły kolejne kłamstwa i fakty. Poważnie! Miało być sprytnie, ale w moim odczuciu ów spryt został stłumiony przez jeden wielki galimatias. Końcówka także niezbyt przemyślana, odniosłam wrażenie, że autor w trakcie jej tworzenia spieszył się jeszcze bardziej, przez co kompletnie zabrakło w niej emocji czy jakiegoś zaskakującego momentu.

A zapowiadało się tak obiecująco... Po lekturze kryminału "Nikomu nic nie mów" nie jestem pewna, czy jeszcze kiedykolwiek sięgnę po inne utwory Jacka Krakowskiego z tego gatunki. Choć jego niezwykle przystępny i swobodny styl pisarski przypadł mi do gustu. Podobnie jak postać Laury Sawickiej, która, jeśli dobrze się orientuję, pojawia się w innych jego książkach. W ostateczności, a ten stan na razie raczej mi nie grozi, może bym przeczytała którąś z nich. Ale to może.

Recenzja pochodzi z tajusczyta.blogspot.com.

Jacek Krakowski to urodzony w 1950 roku polski pisarz, absolwent chemii na Uniwersytecie Łódzkim. Jest autorem takich powieści, jak "Trans", "Zaraza", "Lato naszej miłości", tomików wierszy "Teatr pamięci" i "Stan tworzenia", książek dla dzieci oraz opowiadań, recenzji i esejów publikowanych w "Gazecie Wyborczej", "Wiadomościach Kulturalnych" czy "Literaturze". Z kolei...

Na czarnym rynku można sprzedać wszystko: żywność, leki, dobra luksusowe, broń a nawet organy wewnętrzne. Tam gdzie jest podaż tam jest i popyt.
A co byście powiedzieli gdyby zaczęto handlować talentem, zdolnościami, logicznym myśleniem, inteligencją, osobowością?
Czy to jest możliwe?

Na to pytanie znajdziecie odpowiedź w kolejnym tomie serii Super Kryminał, "Nikomu nic nie mów" Jacka Krakowskiego. Od razu odpowiadam na pytanie: nie to nie jest żadna powieść futurystyczna, to zwykły kryminał, którego akcja toczy w Łodzi w latach współczesnych.

Znana z poprzednich książek autora: "Zły sen" czy "Przerwane śledztwo", Laura Sawicka i tym razem poprowadzi prywatne śledztwo, które zaskoczy nas nagłymi zwrotami akcji, trzymające czytelnika w ciągłym napięciu i kontrowersyjnym finałem.
Ta szalenie inteligentna i spostrzegawcza policjantka, przyjeżdża do Łodzi na zaproszenie dawnego kolegi ze szkoły policyjnej. Ma wyjaśnić sprawę tajemniczych zdarzeń i paranormalnych zjawisk w pewnej eleganckiej kamienicy. Lokatorzy mieszkania nr. 6 uciekają w panice i przerażeniu a ostatnia z nich, Idalia Lewant zaginęła bez wieści. Laura Sawicka natrafia na trop sensacyjnej afery i tajemniczego urządzenia...

Jacek Krakowski użył i przedstawił w swojej książce wiele postaci. Miały one zadanie, utrudniać śledztwo Laurze Sawickiej swoimi sprzecznymi zeznaniami i ukrywaniem ważnych informacji. Policjantka była zdana jedynie na swoją intuicję, inteligencję i dobre rady wujka, autora kryminałów.
Na początku Laura ma wiele trudności z odróżnieniem prawdy od kłamstw i niedomówień ale wreszcie trafia na właściwy trop. Udaje jej się rozwikłać międzynarodowy spisek i uratować własne życie.

Postępy w prowadzeniu tego śledztwa obserwujemy oczami głównej bohaterki. Dzięki temu mamy dostęp do odczuć, przemyśleń i metod śledczych Laury. Jao pierwsi poznajemy ważne informacje i wnioski. Dopełnieniem są komentarze, dociekliwe pytania i podpowiedzi wujka.
"Nikomu nic nie mów" czyta się wyjątkowo szybko a to za sprawą dominacji dialogów nad opisami. Uwielbiam książki Jacka Krakowskiego właśnie za taką konstrukcją fabuły.

Rozbawiły mnie bardzo imiona i nazwiska niektórych postaci. Jednocześnie zastanowiło mnie, w jaki sposób autor je dobiera. Czy mają być karykaturą cech bohatera lub ich wyolbrzymieniem czy może są przypadkowe. Dla przykładu podaję klika z nich: Estym Tabor, Ziemowit Ziemisyn, Kaj Danowicz, , Udo Ściema...

Na czarnym rynku można sprzedać wszystko: żywność, leki, dobra luksusowe, broń a nawet organy wewnętrzne. Tam gdzie jest podaż tam jest i popyt.
A co byście powiedzieli gdyby zaczęto handlować talentem, zdolnościami, logicznym myśleniem, inteligencją, osobowością?
Czy to jest możliwe?

Na to pytanie znajdziecie odpowiedź w kolejnym tomie serii Super Kryminał, "Nikomu nic...