Bardzo szczera opowieść jednej z ofiar systemu totalitarnego. Katrin opowiada o swoim życiu, które zostaje brutalnie zabrane i zniszczone przez enerdowski socjalizm. Jej matkę uznano za wroga systemu, aresztowano ją więc, a dziewczynkę wraz z bratem umieszczono w domu ich babci. To dopiero początek koszmaru rodzeństwa.

Dzieci wkrótce zostają rozdzielone, lądują w innych domach dziecka. Katrin zaczyna swoją wędrówkę po rodzinach zastępczych. Ostatecznie zostaje adoptowana przez rodzinę aktywnie wspierającą system i zostaje w niej już na stałe. W nowej rodzinie nie zaznaje jednak szczęścia. Przybrana matka utrzymuje w domu surową dyscyplinę, a życie dziewczynki upływa na ciągłym wypełnianiu coraz większej liczby obowiązków. Brak ciepła, więzi, zrozumienia i akceptacji sprawia, że Katrin wyrasta na kobietę zamkniętą w sobie, ukrywającą emocje, pustą wewnętrznie.

"Od najmłodszych lat dorośli uczyli mnie odwracać wzrok i tłumić wszystko w sobie. Jak niby miałam teraz być zdolna do uczciwej konfrontacji?"

Najbardziej uderza mnie to, w jaki sposób traktowano Katrin. Dla jej czasowych opiekunów była jak pozbawiony uczuć przedmiot. Nikt z nią nie rozmawiał o tym, co się wydarzyło, nie wyjaśniał jej sytuacji. Nikt o nic nie pytał. Dziewczynka bardzo długo była przekonana, że jej biologiczna matka ją porzuciła. Później stopniowo docierały do niej strzępki prawdziwych informacji, lecz dopiero sama, już jako dorosła kobieta, musiała znaleźć wszystkie odpowiedzi. Bo jej życie rozpadło się, gdy miała cztery lata, a nikt nie pomyślał, by zapewnić jej opiekę psychologiczną czy choćby w jakikolwiek sposób oswoić ją z całą sytuacją. Jednym ruchem odcięto ją od przeszłości i rzucono na głębokie wody przyszłości..

Po latach okazało się, że te wczesne przeżycia odcisnęły na niej straszne piętno. Tak bardzo pragnęła uciec od toksycznej przybranej matki, że wyszła za mąż za pierwszego zainteresowanego nią mężczyznę- jedynym kryterium wyboru było dla niej miejsce zamieszkania adoratora- byle dalej od domu. Małżeństwo okazało się oczywiście skrajnie nieudane i nieszczęśliwe.

Kwestie zdrowotne zmuszają w końcu kobietę (już po upadku reżimu) do poszukiwań prawdziwej matki. Po dwudziestu latach spotykają się. Okazuje się, że matczyna miłość nigdy nie umarła. Matka Katrin ma spore trudności z wyjaśnieniem córce kulisów, przyczyn i następstw „przymusowej adopcji”. Młoda kobieta zbyt długo była wychowywana w duchu ideologii socjalizmu i komunizmu, by tak łatwo jej było zrozumieć, że system ten był zakłamany i okrutny. Jednak rodzinna więź sprawia w końcu, że otwierają jej się oczy.

Dziś Katrin Behr pomaga osobom tak samo skrzywdzonym, jak ona odnaleźć swoich rodziców i pokonywać traumy związane z dawnymi krzywdami.

Książka „Rozdzielone” bardzo mnie poruszyła. Historia w niej opowiedziana chwyta za serce, jest tragiczna i smutna, a jednak na końcu dająca nadzieję.

Mam zastrzeżenia do zbyt rozwleczonych niektórych fragmentów opowieści, a także przede wszystkim do redakcji książki- natknęłam się na wiele literówek, ale również błędów interpunkcyjnych oraz ortograficznych, a to mocno obniża moją ocenę całości.

Niemniej jest to pozycja warta polecenia, ale na pewno nie dla osób zbyt wrażliwych emocjonalnie.

Bardzo szczera opowieść jednej z ofiar systemu totalitarnego. Katrin opowiada o swoim życiu, które zostaje brutalnie zabrane i zniszczone przez enerdowski socjalizm. Jej matkę uznano za wroga systemu, aresztowano ją więc, a dziewczynkę wraz z bratem umieszczono w domu ich babci. To dopiero początek koszmaru rodzeństwa.

Dzieci wkrótce zostają rozdzielone, lądują w innych...