Czy podróże w czasie stanowią jedynie wytwór wyobraźni? Czy nie dziwi Was, że tak wiele książek i filmów porusza właśnie ten temat? Czy rzeczywiście takie filmy jak: „Powrót do przyszłości”, „Wehikuł czasu” czy „Bandyci czasu” bazują jedynie na wyobraźni? A co z książkami? „Ponadczasowa historia miłosna” czy „Zagubieni w czasie”?Ich fabuła oparta na przemierzaniu równoległych światów, już dawno udowodniła, że czas jest rzeczą względną. A teraz kolejna książka, tym razem powieść dla młodzieży zatytułowana „Burza” Julie Cross, w której główny bohater podróżuje w czasie i zamierza zmienić bieg historii. Oficjalnie jest to fikcja literacka, a to czy uwierzycie w świat alternatywny pozostawię waszej decyzji…

Jackson Meyer, główny bohater książki, posiada talent. Potrafi przemieszczać się w czasie. Pewnego dnia, jego dziewczyna zostaje poważnie ranna, w trakcie włamania. Jackson postanawia zmienić bieg historii i cofa się w czasie o dwa lata, mając nadzieję, że uda mu się uratować ukochaną. Nie przewidział jednak pewnych komplikacji, skok w przeszłość okazał się inny niż wszystkie. Jackson zostaje uwięziony w przeszłości. Korzystając z okazji, postanawia dowiedzieć się jak najwięcej o sobie i swojej rodzinie. Czy starczy mu sił, aby ustrzec się przed Wrogami Czasu? Czy wciągnięty w wir rodzinnych tajemnic, zdecyduje się ponownie zaufać ojcu? A wreszcie, czy uda mu się uratować ukochaną i zapewnić jej bezpieczeństwo?

Lubię od czasu do czasu sięgnąć po powieść adresowaną do młodzieży. Wcale nie uważam, abym wyrosła z tego typu historii i mówiąc szczerze, mam nadzieję pielęgnować swoją wyobraźnię właśnie na takich pozycjach jak „Burza”. Główny bohater, mimo dziewiętnastu lat, okazał się nad wyraz dojrzały. O tym przekonałam się na końcu książki. Bohater już na początku zyskał moją sympatię, głównie, dlatego że autorka wykreowała postać w oparciu o model chłopaka z sąsiedztwa. Sympatyczny, skory do pomocy, ale też trochę lekkomyślny i wygadany. Niestety miłość między nim, a Holly nie zaskarbiła sobie moich względów. W moim odczuciu uczucie, które połączyło tych dwoje, nie jest ani najbardziej romantyczne, ani najwznioślejsze. Ot taka nastoletnia miłostka.

Fabuła może nie trzyma w napięciu, ale jest za to wciągająca. Akcja biegnie szybko i jest wielowymiarowa. Język i styl powieści jest prosty i zrozumiały, przez co książkę czyta się w zastraszającym tempie. Na katach tej powieści odnalazłam wiele emocji, które dla mnie były wehikułem czasu. Cofnęłam się do liceum i niczym bohaterowie książki, zastanawiałam się czy gdybym mogła, cofnęłabym czas? Hmmm

„Burzę” będę wspominać miło, lecz nie wiem jak długo zagości w mojej pamięci. Jest to świetna lektura, aby rozbudzić pasję czytania. Myślę, że nie jeden czytelnik zechce wziąć udział w wyścigu z czasem.

Czy podróże w czasie stanowią jedynie wytwór wyobraźni? Czy nie dziwi Was, że tak wiele książek i filmów porusza właśnie ten temat? Czy rzeczywiście takie filmy jak: „Powrót do przyszłości”, „Wehikuł czasu” czy „Bandyci czasu” bazują jedynie na wyobraźni? A co z książkami? „Ponadczasowa historia miłosna” czy „Zagubieni w czasie”?Ich fabuła oparta na przemierzaniu...