Julię poznajemy w przytłaczającym więzieniu, w którym posiłek dostaje się raz dziennie, a żeby wziąć kilkuminutowy prysznic trzeba wygrzebywać skrawki mydła z odpływu. Dziewczyna jest odizolowana od świata, który powoli niszczeje - zarówno namacalnie jak i kulturowo. Komitet Odnowy ma własny plan na "odbudowę" wyjałowionej cywilizacji, który zaczyna się od strachu, głodu i unicestwienia wszelkich wielkich idei i dóbr wytworzonych przez człowieka. A Julia? Cóż. Dotyk Julii zabija.
Niepozornie przydzielony współwięzień, Adam Kent, który wydaje się dziewczynie znajomy, okazuje się być zdrajcą na usługach Warnera, pragnącego wykorzystać Julię jako swoją tajną broń do torturowania jeńców i niewygodnych jednostek. Siedemnastolatka trafia do kwatery Warnera, która staje się jej luksusowym więzieniem. Pilnujący jej Adam wkrótce odkrywa przed nią swoją drugą twarz, a Warner próbuje rozmaitych i dramatycznych sposobów, by złamać jej ducha i sprawić, by uległa jego woli.

Kolejna książka wykorzystująca motyw wynaturzonego dotyku. Cała fabuła osadzona jest w antyutopijnym świecie - umierającym, zagrożonym, w stanie uciśnienia, terroru i chaosu. Narratorką jest główna bohaterka. Poznajemy więc jej uczucia bez zawoalowania i domysłów, możemy też śledzić myśli, które próbuje odsunąć lub nie chce ich głośno wypowiedzieć - autorka zastosowała tu niesamowicie ciekawy zabieg przekreślania zdań. Tahereh Mafi po mistrzowsku posługuje się wyszukanymi metaforami i opisami, które znacznie ubarwiają szary i zimny świat przedstawiony w powieści.
Akcja dzieje się szybko, często pojawiają się niespodziewane jej zwroty. Niemniej jednak były momenty, które mnie rozdrażniły. [ W TYM ZDANIU SPOILER!!! ] Nie wiem jakim cudem Adam i Julia zdołali ukrywać swoją relację przed Warnerem, nawet po zdjęciu kamer, skoro drzwi do jej pokoju nigdy nie były zamykane, a oni wymykali się na "niepotrzebne spacery" po budynku.
Niestety motyw nadprzyrodzonego dotyku w tym momencie (po przeczytaniu 3 innych książek z nim związanych) jest już dla mnie mocno oklepany, może dlatego książka nie znalazła wielce specjalnego miejsca w moim sercu. Szybko i dynamicznie rozwijające się uczucie - i przedstawione w tak cielesny sposób (jak w Dotyku Jus Accardo) - jest już chyba nie na moje lata - choć przyznaję, że zostało opisane w bardzo ładny sposób.

Zastanawia mnie sam fakt pochodzenia autorki. Tahereh Mafi jest muzułmanką. Czy własne doświadczenia skłoniły ją do napisania książki, której podstawą (choć ufantastycznioną) jest zakazany dotyk?

Myślę, że gdybym sięgnęła po tą pozycję przed zapoznaniem się z innymi "dotykającymi" powieściami młodzieżowymi, dałabym jej zdecydowanie wyższą notę. Na pewno sięgnę po kolejne części serii kiedy zostaną wydane polskim nakładem.

Julię poznajemy w przytłaczającym więzieniu, w którym posiłek dostaje się raz dziennie, a żeby wziąć kilkuminutowy prysznic trzeba wygrzebywać skrawki mydła z odpływu. Dziewczyna jest odizolowana od świata, który powoli niszczeje - zarówno namacalnie jak i kulturowo. Komitet Odnowy ma własny plan na "odbudowę" wyjałowionej cywilizacji, który zaczyna się od strachu, głodu i...