Powrót po latach do biografii jednego z władców Związku Sowieckiego. Jest to dzieło potężne, książka liczy sobie, bagatela, 1000 stron. Czyta się zatem rzecz całą długo, ale to trud, który się opłaca, bo rzecz jest znakomicie napisana, przetłumaczona i zredagowana.

Mamy tu portret przywódcy sowieckiego, który zaczynał jako górnik, dosyć szybko piął się po szczeblach kariery partyjnej, za czasów Stalina dochrapał się najwyższych stanowisk w państwie, blisko współpracował z sowieckim tyranem, przyłożył rękę do wielkiego terroru lat trzydziestych.

Prawdziwa kariera Chruszczowa rozpoczęła się po śmierci Stalina, został wielkim wygranym w walce o sukcesję po dyktatorze, najpierw wyeliminował Berię w 1953 r., potem na zjeździe KPZR w 1956 r., wygłosił sławny antystalinowski referat, który dla wielu był wstrząsem (polski przywódca Bierut tak się przejął, że umarł) i od którego zaczął się powolny upadek systemu komunistycznego. W 1957 r. wyeliminował ostatnich stalinistów: Mołotowa i Malenkowa i wreszcie zdobył władzę absolutną.

Był to człowiek porywczy, chimeryczny i dosyć prymitywny, prawdziwy błazen na tronie. W 1963 r. doprowadził świat na skraj wojny nuklearnej w czasie kryzysu kubańskiego. Zaś w polityce krajowej był pełen szalonych pomysłów na polu gospodarki, zwłaszcza rolnictwa. To on ponosi odpowiedzialność za osuszenie Morza Aralskiego, co doprowadziło do straszliwej katastrofy ekologicznej (opisanej w książce 'Może morze wróci'). Mamy też epizod polski, Chruszczow chciał, żeby w naszym kraju uprawiano kukurydzę na milionach hektarów, na szczęście nasi agronomowie się postawili i ten szalony pomysł upadł.

Pięknie zilustrowana jest w książce teza, że władza absolutna deprawuje absolutnie: pod koniec swoich rządów Chruszczow nie liczył się z niczym i z nikim: pouczał dyrektorów kołchozów jak i co siać, a malarzy jak tworzyć obrazy. Sławny jest jego komentarz wygłoszony na wystawie sztuki abstrakcyjnej: „To jakieś psie gówno! […] Osioł ogonem namazałby lepiej!” (s.662). Wreszcie w 1964 r. ten nieprzewidywalny polityk został obalony przez aparat partyjny, nomenklatura preferowała kogoś, kto pozwoli jej spokojnie rządzić krajem i cieszyć się przywilejami. Na przymusowej emeryturze Chruszczow zaczął pisać pamiętniki, które są ciekawym świadectwem prymitywnej umysłowości tego człowieka.

Świetnie, że ta książka została wydana, jest to ważny przyczynek do historii Związku Sowieckiego. Osobiście wolałbym trochę krótszą wersję, powiedzmy 500 stronicową, ta pozycja jest zbyt olbrzymia i, prawdę mówiąc, czasami autor wchodzi w niepotrzebne szczegóły. Mimo tych zastrzeżeń jest to lektura fascynująca.

Powrót po latach do biografii jednego z władców Związku Sowieckiego. Jest to dzieło potężne, książka liczy sobie, bagatela, 1000 stron. Czyta się zatem rzecz całą długo, ale to trud, który się opłaca, bo rzecz jest znakomicie napisana, przetłumaczona i zredagowana.

Mamy tu portret przywódcy sowieckiego, który zaczynał jako górnik, dosyć szybko piął się po szczeblach...

Z okazji pięćdziesiątych urodzin Chruszczowa w 1944 roku na pierwszych stronach gazet, ukazał się jego ogromny portret w mundurze z medalami wraz ze słowami: „…Nasz drogi Nikita Siergiejewicz [jest] wielkim leninowcem [i] wspaniałym stalinowcem”. I dalej: „Milcząc, towarzysz Chruszczow, nie tylko sam się zastanawia, lecz także zmusza do zastanowienia swego rozmówcę. Toteż często bywa i tak, że nim Nikita Siergiejewicz otworzy usta, rozmówca już zaczyna lepiej rozumieć sprawę, o którą pytał, widzi ją w całkiem nowym świetle, dostrzega, że być może w ogóle nie trzeba było ją podnosić albo też należało ją przedstawić zupełnie inaczej”.

Biografie sekretarzy partii komunistycznych nie są zbyt popularne, jednak w tym przypadku całość czyta się niemal bez wytchnienia. Zasługą autora jest niewątpliwie umiejętne dawkowanie treści, bo w tym zalewie dat, osób i wydarzeń łatwo o zniechęcenie czytelnika. Widać wieloletnią pracę dokumentalisty, doskonałą kwerendę i błyskotliwe wnioski. Najbardziej interesujące kwestie zjawiają się na początku: jak to było w otoczeniu Stalina, że nie stał się ofiarą czystek oraz to w jaki sposób pokonał Berię, uzyskując dla siebie władzę? Odpowiedź na te pytania jest taka sama: Chruszczow był uważany za niezdolnego do przewodzenia, za człowieka „pożytecznego”, ale niegroźnego; był nawet lekceważony. Kiedy stoi na czele partii, wplątuje się w rywalizację ze Stanami Zjednoczonymi, z której wychodzi znokautowany. Ważnym elementem biografii jest również odchodzenie, po pierwsze jak zostaje degradowany i usuwany w cień, tak, aby zniknąć oraz w jaki sposób pisząc swoje wspomnienia i publikując je za granicą, „walczy o prawdę”.

Rzadko kiedy mamy do czynienia z tak ogromną liczbą przypisów - zajmują one grubo ponad 100 stron – ale są one również źródłem interesujących historii z życia ludzi tamtych czasów. Jak ta, kiedy na jednym ze zjazdów partyjnych pewna kobieta publicznie i w niewybrednych słowach oskarżyła wysokiego urzędnika o kontrrewolucyjne poglądy. Zgromadzeni zwrócili się ku niemu, czekając reakcji. Kiedy przez pewien czas milczał, wydawało się, że jego los jest już przesądzony. Urzędnik odpierając atak, wypalił, iż towarzyszka X jest po prostu k….W ogólnym oburzeniu i zamieszaniu, nie doszło do głosowania dalej idących wniosków, a oskarżony uratował własne życie.

Z okazji pięćdziesiątych urodzin Chruszczowa w 1944 roku na pierwszych stronach gazet, ukazał się jego ogromny portret w mundurze z medalami wraz ze słowami: „…Nasz drogi Nikita Siergiejewicz [jest] wielkim leninowcem [i] wspaniałym stalinowcem”. I dalej: „Milcząc, towarzysz Chruszczow, nie tylko sam się zastanawia, lecz także zmusza do zastanowienia swego rozmówcę. Toteż...

Lata, w których przyszło żyć Chruszczowowi są wg mnie jednymi z ciekawszych i jednocześnie cięższych okresów ludzkości.
Pomimo dużej objętości, książkę czyta się bardzo dobrze.
Polecam książkę szczególnie tym, którzy z rozrzewnieniem wspominają PRL.

Lata, w których przyszło żyć Chruszczowowi są wg mnie jednymi z ciekawszych i jednocześnie cięższych okresów ludzkości.
Pomimo dużej objętości, książkę czyta się bardzo dobrze.
Polecam książkę szczególnie tym, którzy z rozrzewnieniem wspominają PRL.

Taubmann wznosi monumentalny gmach historii jednostek, wierzy w wolną wolę i wielkość człowieka, choćby tego z rękami umazanymi krwią, by pokazać szarpaninę między dobrem i złem. Arcydzieło biografistyki.

Taubmann wznosi monumentalny gmach historii jednostek, wierzy w wolną wolę i wielkość człowieka, choćby tego z rękami umazanymi krwią, by pokazać szarpaninę między dobrem i złem. Arcydzieło biografistyki.

Książka mnie trochę rozczarowała. Wiem, że pisał ją Amerykanin, ale jeżeli dostał za nią Pulitzera, to oczekiwałbym większego obiektywizmu. Osoba Chruszczowa jest przedstawiona z perspektywy typowego Amerykanina, tych kilka zdań o wielkim głodzie na Ukrainie to chyba trochę mało, tym bardziej, że Chruszczow był wtedy jednym z ważniejszych działaczy WKP(b)... To tylko jeden z przykładów. Gdyby nie te mankamenty, to naprawdę, byłaby to książka z górnej półki.

Książka mnie trochę rozczarowała. Wiem, że pisał ją Amerykanin, ale jeżeli dostał za nią Pulitzera, to oczekiwałbym większego obiektywizmu. Osoba Chruszczowa jest przedstawiona z perspektywy typowego Amerykanina, tych kilka zdań o wielkim głodzie na Ukrainie to chyba trochę mało, tym bardziej, że Chruszczow był wtedy jednym z ważniejszych działaczy WKP(b)... To tylko jeden...

Podoba mi się to, jak została napisana. Ciekawiło mnie, jak autor zmierzył się z takim ogromem materiału? Jak wyglada książka pisana przez 20 lat? Jak można przedstawić kilkadziesiąt lat komunizmu?

Treści makabryczne. Czytałem uważnie, ale starałem się nie wczuwać zbytnio w opisywane historie. Tchnie sowiecką grozą. Niewiarygodne.

Myślę, że powinien z tą pozycją zapoznać się każdy człowiek badający współczesną historię Ukrainy i Związku Sowieckiego. Ciekawe spojrzenie na świat z punktu widzenia sowieckich dignitarzy.

Dla mnie szczególnie cenne są komentarze umieszczone w dolnych przypisach przez polskiego redaktora. To umożliwia popatrzenie na tę historię z polskiego punktu widzenia, dostrzeżenia rzeczy istotnych dla nas.

Podoba mi się to, jak została napisana. Ciekawiło mnie, jak autor zmierzył się z takim ogromem materiału? Jak wyglada książka pisana przez 20 lat? Jak można przedstawić kilkadziesiąt lat komunizmu?

Treści makabryczne. Czytałem uważnie, ale starałem się nie wczuwać zbytnio w opisywane historie. Tchnie sowiecką grozą. Niewiarygodne.

Myślę, że powinien z tą pozycją zapoznać...

Dużo wiedzy o czasach na które nie starczyło godzin historii:) Świetnie udokumentowana. Kawał dobrej roboty.

Dużo wiedzy o czasach na które nie starczyło godzin historii:) Świetnie udokumentowana. Kawał dobrej roboty.