Co by tu napisać o książce, którą zna chyba każdy? Wszystko, co istotne, zostało już dawno napisane. Książkę Kornela Makuszyńskiego pierwszy raz przeczytałem jeszcze w podstawówce. W przeciwieństwie do "Awantury o Basie", przypadła mi do gustu. Po jakimś czasie obejrzałem ją jako sztukę w teatrze. Też świetna! Teraz, po kilkunastu latach, sięgnąłem po nią jeszcze raz i ponownie mnie oczarowała. Mimo, iż do młodzieży się już nie zaliczam, to jednak nie mogłem się od niej oderwać. Pochłonęła mnie bez reszty. Poza tym, na co kiedyś nie zwróciłem uwagi, została napisana piękną polszczyzną jakiej w dzisiejszych czasach próżno szukać. Sama fabuła też jest ciekawie skonstruowana. Poza tym główny bohater, który od razu budzi naszą sympatie, tajemnica, której rozwiązanie tkwi daleko w przeszłości i urzekający świat Wileńszczyzny. Świat, którego już nie ma. Szczególnie urzekła mnie historia Kamila de Berier, francuskiego żołnierza z czasów wyprawy Napoleona na Moskwę. To jego tajemnicę sprzed ponad 120 lat próbuje rozwikłać główny bohater, Adaś Cisowski. Nic, tylko czytać.
Szkoda, że podczas wojny spłonął rękopis drugiej części "Szatana". Myślę, że byłaby to książka równie dobra jak jej poprzedniczka. Ale cóż. Nigdy już się nie dowiemy, jakie to przygody spotkałyby Adama. Po II wojnie światowej Kornel Makuszyński został odstawiony na bocznicę przez ówczesne komunistyczne władze. Żył w niedostatku i zapomnieniu w Zakopanem. Ale w ostatecznym rozrachunku to on zwyciężył. Dowodem tego choćby moja skromna osoba, która spędza wieczór pochylona nad laptopem pisząc o jego książce. A minęło już ponad siedemdziesiąt lat od chwili wydania powieści.

Co by tu napisać o książce, którą zna chyba każdy? Wszystko, co istotne, zostało już dawno napisane. Książkę Kornela Makuszyńskiego pierwszy raz przeczytałem jeszcze w podstawówce. W przeciwieństwie do "Awantury o Basie", przypadła mi do gustu. Po jakimś czasie obejrzałem ją jako sztukę w teatrze. Też świetna! Teraz, po kilkunastu latach, sięgnąłem po nią jeszcze raz i...