Kilkunastoletni Rico z głową „jak bęben z kulami bingo” i jego przyjaciel Oskar spotykają się ponownie. Odpoczęli już i doszli do siebie po przygodach z Misterem 2000, porywaczem dzieci. Historia spotkania bohaterów i ich wielkiej akcji jest treścią wcześniejszej powieści Andreasa Steinhöfela „Rico, Oskar i głębocienie”.

W kolejnej pod tytułem „Rico, Oskar i złamanie serca” również nie dane im będzie leniuchować. Przed nimi kolejna wielka sprawa. Zawiąże się ona w klubie gry w bingo, do którego bohaterów zabierze piękna, ale okryta podejrzaną sławą mama Rico, menadżerka nocnego klubu dla mężczyzn. Na jednym z tradycyjnych wieczorów gry w bingo, organizowanych w domu parafialnym, zazwyczaj pełnym gości z pobliskiego klubu seniora, mama Rico wygrywa torebkę. Jak się okazuje, nie pierwszą. Tania, plastikowa, wcale nie budzi entuzjazmu zwyciężczyni, która natychmiast po powrocie do domu wystawia ją na sprzedaż. Nie wiedzieć czemu, ten banalny wieczór wywołuje zaskakującą reakcję Oskara, tak dziwną, że Rikiemu zimny pot spływa po plecach.

Co właściwie wtedy się wydarzyło? Jaką rolę odgrywa w tym zdarzeniu mama Rico? Co wspólnego ma z tym torebka? Czy organizatorka zabawy, dyrektorka domu seniora, słusznie przez Rico nazywana jest „straszną Ellie”? Z tymi pytaniami zmagać się będą mali bohaterowie.

Ten kryminał obyczajowy dla młodych czytelników realizuje pragnienia, które chyba każdy z nas miał jako dziecko. Kto nie chciał tropić mrocznych spraw dorosłych? Kogo nie ekscytowały ich straszne i niezrozumiałe, ale bardzo emocjonujące sprawy? A świat dorosłych jest niewątpliwie interesujący. Co mężczyźni robią w klubach tylko dla nich przeznaczonych? Jakie tajemnice skrywają za drzwiami swoich mieszkań dziwni sąsiedzi? Co powoduje, że bywają samotni? Dlaczego niektórzy ludzie okazują się inni, niż się wydawali? Pytania można mnożyć, a odpowiedzi nie zawsze są proste, dlatego Rico nieustannie wzdycha: „O ludzie, ludzie...”.

Ponieważ powieść jest kolejną w serii, czytelnicy znający część wcześniejszą, będą mieli okazję zamknąć pewne wątki. Ci, którzy do powieści Steinhöfela zajrzą po raz pierwszy, z drobnych skrótów fabularnych wywnioskują wcześniejszy rozwój wypadków niezbędny do orientacji w świecie bohaterów. Nieuniknione również z tego powodu jest porównanie obu części. Niestety, nie wypada ono na korzyść tej aktualnie opisywanej. „Rico, Oskar i złamanie serca” przegrywa z częścią pierwszą. Niezbyt udany początek osłabia przyjemność czytania. Rico wyjeżdża ze swoim nauczycielem na motorową wycieczkę poza Berlin. Ma to być nagrodą za świetne wykonanie zadania - prowadzenie pamiętnika. Nie sprawia to jednak specjalnej przyjemności ani jemu, ani czytelnikowi, który - na szczęście - zdezorientowany lekko początkiem, ostatecznie zakrzyknie w pewnym momencie: „a, to dlatego!”.

Oczywiście, sporo okazji do uśmiechu w powieści, np. motyw zemsty Rico na morzu, mały Oskar z rozdziawioną buzią i kobiece piersi, natrętne, małe dziewczynki uganiające się za chłopakami, starszy pan w gorliwej roli detektywa. Zdaję sobie sprawę z faktu, że inny jest odbiór powieści dorosłego, a inny dziecka, dla którego jest ona przeznaczona.

Mam problem z jednoznaczną oceną książki, ponieważ część pierwszą słuchałam w świetnym nagraniu Artura Barcisia. Może lepiej oceniłabym tę, gdyby także była w wersji audio?

Justyna Radomińska