Wiele opowieści poświęcono immanentnemu tragizmowi żywota artysty; mało kto zastanawia się jednak nad kłopotliwym położeniem człowieka, który artystą nie jest, ale uparcie odmawia przyjęcia tego faktu do wiadomości.
Ten właśnie szczególny przypadek ludzkiej tragedii ilustruje Beda Foltyn, samozwańczy kompozytor opętany manią stworzenia opery o biblijnej Judycie i pochłonięty bez reszty przez koncepcje Nietzschego. Ten ostatni element, pospołu z momentem powstania powieści (1938), czyni zresztą z „Ośmiu twarzy” przemyślnie zawoalowaną groźbę.
Skoro moralność niewolnicza nie ma do Foltyna zastosowania, zmierza on do celu po trupach, traktując swobodnie nie tylko drobnomieszczańską obyczajowość, ale i własność intelektualną. Przedni zmysł satyryczny Čapka rysuje bogaty portret ludzkich ułomności, a dzięki pomysłowej konstrukcji powieści nie tylko patrzymy na bohatera różnymi oczami, ale i zapoznajemy się z różnorodną galerią tychże oczu właścicieli.
A jednak nie sposób odłożyć tej zabawnej książeczki bez smutku. Choć Čapek nie zdążył jej ukończyć, jest ona skończona: ostatni (i znakomity) rozdział dopisała żona pisarza, epilog zaś samo życie. Karel Čapek zmarł na zapalenie płuc tuż po aneksji Czechosłowacji, jego brata zamordowali hitlerowcy tuż przed końcem wojny. Wyrażona w „Ośmiu twarzach mistrza Foltyna” groźba ziściła się z zatrważającą dokładnością.

Wiele opowieści poświęcono immanentnemu tragizmowi żywota artysty; mało kto zastanawia się jednak nad kłopotliwym położeniem człowieka, który artystą nie jest, ale uparcie odmawia przyjęcia tego faktu do wiadomości.
Ten właśnie szczególny przypadek ludzkiej tragedii ilustruje Beda Foltyn, samozwańczy kompozytor opętany manią stworzenia opery o biblijnej Judycie i...