"Gdyby głupota mogła latać, latałaby Pani jak gołębica..."
Dla mnie jest to jak najbardziej adekwatny cytat, który odnosi się do głównej bohaterki tej książki - Izabeli. Kobieta dobrze po 30-tce, pracująca, będąca w poważnym związku, zachowuje się jak nastolatka, naiwnie i głupio. Powiem szczerze, że miałam parę razy wielką ochotę cisnąć tą książkę w kąt! Ale szkoda mojego czytnika!
Zachowanie Izy wobec przeciwności losu, które spotyka na swojej drodze jest dla mnie irracjonalne. Zamiast rozmawiać, woli dołożyć sobie swoją wymyśloną historią i kłamać. Szczerze mówiąc, nie rozumiem, przecież tak nie postępują ludzie dorośli. A jeszcze przy tym Izabela jest osobą niezwykle arogancką, aż nawet chamską. Nie wspomnę już o jej naiwności, wręcz głupocie, która powodowała, że co chwilę opadały mi ręce podczas lektury. Jedyne co przyciągnęło mnie w tej książce to historia małej Oliwki i dlatego doczytałam ją do końca. Nie wiem dlaczego autorka uwidoczniła akurat takie cechy głównej bohaterki. Powiem szczerze, że nie wzbudza ona za grosz sympatii, podobnie jak jej przyjaciółka - wieczna nastolatka - Joanna... no cóż, aż żal zakochanego w Izabeli Wiktora...
Nie polecam, szkoda czasu!

"Gdyby głupota mogła latać, latałaby Pani jak gołębica..."
Dla mnie jest to jak najbardziej adekwatny cytat, który odnosi się do głównej bohaterki tej książki - Izabeli. Kobieta dobrze po 30-tce, pracująca, będąca w poważnym związku, zachowuje się jak nastolatka, naiwnie i głupio. Powiem szczerze, że miałam parę razy wielką ochotę cisnąć tą książkę w kąt! Ale szkoda mojego...