Opowieści wyrwane z kart historii przyciągają mnie jak magnes. Wszędzie, gdzie fikcja miesza się z prawdą, a realizm z wyobraźnią jestem pierwsza w kolejce, aby rzucić się w wir oplątanych historią wydarzeń. Dworskie intrygi, podstępne kłamstewka, polityczna gra, a to wszystko na tle życia rodziny królewskiej. Najbarwniejszy okres w historii Anglii, czyli panowanie dynastii Tudorów, zyskał wielu sprzymierzeńców. I tak wielki znawca i pasjonat renesansu, autor wielu powieści historycznych opracował kolejną „Sekret Tudorów”. Christopher W. Gortner na swojej autorskiej stronie wspomniał, że pisze powieści historyczne z tego samego powodu, dla którego je czyta: ponieważ pragnie emocji z przeszłości. I ja też tego pragnę, chcę podróżować w czasie, oddychać powietrzem XVI wiecznej Anglii, poczuć klimat dworskiego życia. Jeżeli też tego chcecie, to mam dla Was propozycję, „Sekret Tudorów” idealnie wpasuje się w Wasze gusta.

Narratorem i głównym bohaterem jest Brenden Prescott, giermek Roberta Dudleya. Z podrzutka i sieroty został z dnia na dzień zaufanym szpiegiem. Intrygi na dworze królewskim są chlebem powszednim, więc nie byłoby w tym nic dziwnego, że Brenden ma zostać donosicielem, gdyby nie fakt, że zostaje podwójnym szpiegiem. Z jednej strony donosi Dudleyowi, a z drugiej Wiliam Cecil, doradca Elżbiety wplątuje go w dworskie intrygi. Jak wygląda życie podwójnego szpiega? Czy uda mu się odkryć prawdę o tajemniczym zniknięciu króla Edwarda VI? Czy igrając z ogniem rodziny królewskiej, wyjdzie z tego cało?

Niekwestionowanym bohaterem tej książki, wcale nie jest Brenden Prescott, który niknie w cieniu Elżbiety, siostry króla. I tu muszę nadmienić, że sposób budowania postaci u Gortnera, pozostawia wiele do życzenia. O ile fabuła jest rozbudowana, dobrze skonstruowana i naprawdę wciągająca, to bohaterowie są płytcy, ich charakterystyka powierzchowna, a ich osobowość nie magnetyzuje. Skutkuje to tym, że książki nie czyta się z zapartym tchem, a jedynie spędza miło czas podążając za tokiem wydarzeń. A szkoda, bo wystarczyło dołożyć pewnych starań, aby nic jej nie brakowało. Autor niewątpliwie potrafi oddać klimat dworu, dlatego myślę, że wielu z Was może się spodobać tak książka. Mimo małego minusa, jestem skłonna ją polecić.

Ale jestem w kropce, bo tak naprawdę, moje odczucie względem tej książki są mieszane. Niby zawiera wszystkie lubiane przeze mnie elementy, a jednak coś mi zgrzytało podczas czytania. Nie był to na pewno język, bo ten jest wyjątkowo adekwatny do lektury. Zrozumiały i formułowany w sposób przejrzysty, ułatwia czytanie. Nie chodzi też o fabułę, bo ta szybko wciąga i ciągle się rozbudowuje, a nawet nie kończy, w dosłownym tego słowa znaczeniu. W tej książce jednak zabrakło mi sympatii do bohaterów, co jest wyjątkowo zaskakujące, bo przecież większość z nich to postacie historyczne, znane mi już wcześniej.

Warto jednak tę książkę przeczytać i samemu ocenić, bo może to nie był mój dzień i nie ta godzina.

Opowieści wyrwane z kart historii przyciągają mnie jak magnes. Wszędzie, gdzie fikcja miesza się z prawdą, a realizm z wyobraźnią jestem pierwsza w kolejce, aby rzucić się w wir oplątanych historią wydarzeń. Dworskie intrygi, podstępne kłamstewka, polityczna gra, a to wszystko na tle życia rodziny królewskiej. Najbarwniejszy okres w historii Anglii, czyli panowanie dynastii...