Jest.. chyba najlepsze słowa to-"irytująco intrygująca".
Według mnie psychologizm jest na niskim poziomie, nieraz w usta postaci są wkładane słowa absolutnie niewiarygodne.
Autorka wręcz na siłę przypomina czytelnikowi co się działo w pierwszym tomie.
Nużąco wręcz powtarzana jest formułka - ile to dzieci wycierpiały na poddaszu etc.. choć nie wykluczam, że mógł to być celowy zabieg ukazujący swoistą obsesję na tym punkcie głównej bohaterki.
No właśnie, co do głównej bohaterki.. To nie polubiłem jej. Delikatnie mówiąc. W pierwszym tomie wydawała mi się o wiele bardziej sympatyczna. W drugim - jej spojrzenie na wiele spraw, zachowanie w wielu sytuacjach, znieczulica i nieraz zapatrzenie w siebie.. są denerwujące.
Jednakże...W tej powieści się dzieje! Nieraz miałem wizję, jak autorka, pisząc tę książkę, opętańczo się śmieje. Zwroty akcji są po prostu niesamowite, to jest główna zaleta powieści. Mamy tu prawdziwie ludzkie bagno wszelkich najbardziej kompromitujących sytuacji, w których nie chcielibyście się znaleźć.

Jest.. chyba najlepsze słowa to-"irytująco intrygująca".
Według mnie psychologizm jest na niskim poziomie, nieraz w usta postaci są wkładane słowa absolutnie niewiarygodne.
Autorka wręcz na siłę przypomina czytelnikowi co się działo w pierwszym tomie.
Nużąco wręcz powtarzana jest formułka - ile to dzieci wycierpiały na poddaszu etc.. choć nie wykluczam, że mógł to być...