Leciwa i niepozorna, a jednak nietuzinkowa książka. Po pierwsze, jej Autorka (1922-2010) była prawdziwą znawczynią Dalekiego Wschodu. Po drugie zaś, to jedna z wciąż niezbyt licznych polskich publikacji poświęconych Korei, jej kulturze i dziejom. To z jej kart tej dowiedziałem się, kim byli jangbanowie. Była to koreańska szlachta, ongiś prawdziwi panowie życia i śmierci miejscowego chłopstwa, podobnie jak samuraje w Japonii epoki szogunatu czy bojarzy w dawnej Rosji. Tu kieruję "ukłon" w stronę redaktorów polskiej Wikipedii; polski jest jednym z nielicznych języków, w którym hasło "jangban" świeci nieobecnością, podobnie jak i niektóre inne hasła dotyczące Korei.
Jak nietrudno zgadnąć, książka - napisana w epoce tow. Gomułki - nie mogła nie nawiązać do różnic pomiędzy komunistyczną Północą a kapitalistycznym Południem Korei. To ostatnie to miejsce zniewolone przez imperialistyczny wyzysk, gdzie rządzą amerykańskie marionetki. I takim obrazem Korei Pd. karmiono nas aż do 1988 r., kiedy to zdumieni zobaczyliśmy, jak kraj ten zaskoczył świat perfekcyjną organizacją Igrzysk Olimpijskich w Seulu, tak różną od dziadostwa i prowizorki, które zdarzało się widzieć u innych organizatorów. Już wtedy było wyraźnie widać, kto dokąd doszedł.
Atutem książki są bez wątpienia rozdziały poświęcone wielowiekowej historii i przebogatej kulturze Kraju Porannej Świeżości. Być może zachęcą one kogoś do bliższego poznania tego fascynującego i wciąż mało nam znanego kraju.

Leciwa i niepozorna, a jednak nietuzinkowa książka. Po pierwsze, jej Autorka (1922-2010) była prawdziwą znawczynią Dalekiego Wschodu. Po drugie zaś, to jedna z wciąż niezbyt licznych polskich publikacji poświęconych Korei, jej kulturze i dziejom. To z jej kart tej dowiedziałem się, kim byli jangbanowie. Była to koreańska szlachta, ongiś prawdziwi panowie życia i śmierci...