Uważam się za osobę dość twardą co to jak kiedyś mawiano wzorem naszych wschodnich sąsiadów '' gniotsja nie łamiotsja ''. Dużo trzeba bym się wzruszyła , nie '' biorą '' mnie niby prawdziwe historyjki napisane i obliczone na tanie wyciskacze łez . Mnóstwo ich na naszym rodzimym książkowym rynku . Ta historia jest inna , nie , wcale nie dlatego że Barbara za jednym zamachem losu , straciła nie jedną osobę ze swoich najbliższych , ale wszystkie trzy . Męża , synka i maleńką córeczkę . Lecz dlatego że tą historię , z daleka czuć prawdą . Z każdej kartki tej książki przebija prawdziwa rozpacz , to szarpanie się z myślami , to jednoczesne wołanie o pomoc jak i odpychanie tej pomocy . To rozedrganie i nie możność płaczu . To wszystko jest namacalne , wyraziste , to wszystko sprawiło że nieraz zaszkliły mi się oczy . To nie prawda że książka jest dołująca , czy przygnębiająca . Jest wręcz pochwałą życia . Bo po takiej tragedii tak naprawdę są tylko dwa wyjścia , albo uznać że bez tych co zginęli żyć się nie da i iść za nimi , albo ponieść ich w sercu i wspomnieniach w dalsze życie . Tak właśnie robi autorka i chwała jej za to . Chwała jej też za to że tak pięknie potrafiła o tym napisać . Wręcz magicznie i poetycko , a jednocześnie jak najbardziej realnie .

Uważam się za osobę dość twardą co to jak kiedyś mawiano wzorem naszych wschodnich sąsiadów '' gniotsja nie łamiotsja ''. Dużo trzeba bym się wzruszyła , nie '' biorą '' mnie niby prawdziwe historyjki napisane i obliczone na tanie wyciskacze łez . Mnóstwo ich na naszym rodzimym książkowym rynku . Ta historia jest inna , nie , wcale nie dlatego że Barbara za jednym zamachem...