Kto by przypuszczał, że ta skrywana przez lata przez autora książka, która ukazała się w prasie z przeznaczeniem dla "kucharek i praczek" może po dziesiątkach lat spodobać się czytelnikowi, który rości sobie pretensje do literatury ambitnej i klasycznej? A jednak "Opętani" to opowieść, w której mieszają się wątki gotyckiego kryminału i romansu, okraszone poczuciem humoru i wszechwystępującym złem.

To zło, emanujące z głównych bohaterów, przesiąkające ich na wskroś jest czymś magicznym, co przyciąga. To romans złych dusz, które razem, samonapędzające siebie wzajem, wibrują między szaleństwem a wyrachowaniem. Są racjonalni bohaterzy, którzy próbują rozwikłać zagadkę wibrującego ręcznika, jest historia sportowa, w której nikomu nieznany chłopak wygrywa z mistrzem Polski w tenisa ziemnego, jest klasyczny mezalians i walka sfer społecznych.

Młoda zuchwała dama z wyżyn społecznych odnajduje bratnią duszę, sobowtóra z klasy niższej i to oni będą stanowić nić wiążącą całą fabułę.

Zakochani, tarzający się i bijący na śmierć i życie, walczący na ringu do ostatniej piłki, onieśmieleni sobą, śmiertelnie się siebie bojący, pożądający wzajem - to tylko niektóre z relacji, jakie ich łączą i zaskakują czytelnika.

Mnie Gombrowicz w takim wydaniu się podobał.

Kto by przypuszczał, że ta skrywana przez lata przez autora książka, która ukazała się w prasie z przeznaczeniem dla "kucharek i praczek" może po dziesiątkach lat spodobać się czytelnikowi, który rości sobie pretensje do literatury ambitnej i klasycznej? A jednak "Opętani" to opowieść, w której mieszają się wątki gotyckiego kryminału i romansu, okraszone poczuciem humoru i...