Katarzyna Michalak ma na swoim koncie już sporo książek, są to głównie powieści kobiece, ale nie zawsze ze szczęśliwym zakończeniem. Wchodząc do księgarni widzimy serię z kokardką, z czarnym kotem, owocową, poczekajkową, kroniki Ferrinu, z tulipanem… I niedługo na światło dzienne wyjdą kolejne powieści, każda inna, wyjątkowa. “Nadzieja” rozpoczyna serię z czarnym kotem, powieści mniej radosne, historie bohaterów doświadczonych przez życie. Chciałam tę książkę przeczytać podczas wakacji, aby mieć dużo czasu na zapoznanie się z bohaterami. Jednak tyle pozytywnych recenzji, pełnych emocji nie pozwalały mi siedzieć spokojnie. Wczorajsza recenzja ejotka przekonała mnie, że muszę zarwać noc. I tak też się stało.

Poznajemy dorosłą kobietę, która jest w trakcie ucieczki. Zatrzymuje się na moście, wyrzuca laptopa, telefon, wszelkie karty kredytowe. Pomyślicie: opętana, czy co? Niekoniecznie. Liliana wszystko dokładnie przemyślała. Aby uciec, musi zatrzeć za sobą wszelkie ślady. Przed czym i gdzie ucieka? Historię jej życia poznajemy ze wspomnień, retrospekcji, którymi uraczyła nas autorka. Sześcioletnia Liliana Borowy od małego była bita i poniżana przez własnego ojca alkoholika. Czuła się samotna, nie mogła liczyć na niczyją pomoc. Pewnego dnia wszystko się zmienia, gdy przypadkiem trafia w lesie na Aleksieja Dragonowa, który złamał nogę podczas przejażdżki na koniu. Od tamtej chwili los połączył ich na dobre. Każdy dzień spędzają razem, czują się ze sobą dobrze. Liliana rano ucieka przed rozgniewanym ojcem, aby poznać nowy, lepszy świat. Poznaje sympatyczną ciocię Anastazję, która traktuje małą dziewczynkę jak własną córeczkę. Opiekuje się swoim przybranym synkiem, który z powodu swojego pochodzenia jest poniżany przez rówieśników. Widząc, że mała Lila pokochała jej podopiecznego miłością bezgraniczną, wzrusza się i postanawia dać małej choć namiastkę rodzinnego domu. Jednak gdy nadchodzi wieczór, koszmar rozpoczyna się od nowa. Liliana trafia w sam środek rodzinnego piekła spowodowanego alkoholem i agresją ojca. Aleksiej i jego młodsza przyjaciółka potrzebują bezpiecznej przystani, potrzebują Nadziei… Czy Lilianie uda się uciec przed przemocą w rodzinie? Czy Aleksiej odnajdzie swoje miejsce w życiu i przestanie być poniżany z powodu własnej tożsamości? I jak potoczą się dalsze losy tej dwójki?

Katarzyna Michalak stworzyła powieść, która porusza trudny i kontrowersyjny temat. Brak tolerancji i nienawiść do obcych jest wciąż obecny w naszych dzisiejszych czasach. Problem przemocy istnieje do dzisiaj, ale nie każdy może otrzymać pomoc. Choć o przemocy mówili się wiele, choć istnieje wiele miejsc, gdzie można otrzymać wsparcie, często jest trudno samemu zrobić ten krok, uciec przed tyranem. A ludzie niekiedy są obojętni na krzywdę drugiego człowieka. Dlaczego? Może to strach, że i u nich coś takiego się wydarzy? A może sami przechodzili lub żyją w takim piekle?

Trudno jest mi napisać o tej książce, bo wywołała we mnie wiele emocji. Wiele łez wylałam, gdy czytałam historie Liliany i Aleksieja. Już jako małe dzieci doświadczyły zła, choć powinny mieć beztroskie dzieciństwo. Ich z niego brutalnie obdarto. Co by się z nimi działo, gdyby na siebie nie trafili? Wzajemnie okazywali sobie wsparcie, spędzali wspólnie czas, okazywali sympatię, wzajemnie się rozumieli. To było im potrzebne, lecz nie uratowało przed życiowymi doświadczeniami.

Liliana to bohaterka, która potrafi wzbudzić w czytelniku wiele emocji, które zmieniają się z chwili na chwilę. Autorka wykreowała ją początkowo jako bezbronną dziewczynkę, która pomimo tego, że była bita, poniżana, wyzywana, wciąż kochała swojego tatusia, który mimo wszystko zgotował jej to piekło. Choć w późniejszych latach uroda mogła być dla niej kartą do nowego życia, okazała się być powodem kolejnego piekła. Mężczyźni nie tylko podziwiali jej piękno, ale chcieli je skosztować. Była często molestowana, napadana nawet w szkole na przerwach. Gdzie nauczyciele? Gdzie jakakolwiek pomoc? A koleżanki? One były zazdrosne, patrzyły z nienawiścią na Lilę, która przecież nie chciała tego zainteresowania. Ubierała szare, za duże ciuchy, aby ukryć swoją figurę. Nic to jednak nie dało. Chociaż początkowo bezbronna, potrafiła niekiedy się postawić. Jednak wciąż otrzymywała cęgi. Nawet w dorosłym życiu nie udało jej się uciec od zła, które zadawali jej najbliżsi. Choć Alek często wyciągał pomocną dłoń, Liliana w kluczowych momentach zdradzała jego przyjaźń. Oj wiele razy miałam ochotę potrząsnąć tą dziewczyną. Ile zła i cierpienia wyrządziła sobie, a przy okazji Aleksiejowi.

Aleksiej natomiast jako dziecko był źle traktowany przez swoich rówieśników. Jednak potrafił się postawić. Choć słowa nic nie dały, przechodził do rękoczynów. Był silny, odważny, choć samotny. Wiele razy postawił się ojcu Lili, wiele razy wyciągnął ją z tarapatów. Jednak były sytuacje, kiedy za dobro przyjaciółki otrzymywał mocne baty. Były chwile, kiedy ocierał się o śmierć. Lila zdradzała go, opuszczała, raniła. Mimo to, wciąż do niej wracał. Raz dane słowo nie traci ważności nawet wtedy, kiedy życie nie jest piękne. Wracał, wyciągał pomocną dłoń i odchodził z niczym. Praca, której się podjął w późniejszym życiu była niebezpieczna, dodawała mu jednak sił i wiedział, że to, co robi, może uratować komuś życie, choć komuś innemu zniszczyć. Aleksiej od początku zaskarbił sobie moją sympatię, choć miałam chwile, kiedy krzyczałam: “Chłopaku, daj sobie spokój, nie widzisz, że ona Cię nie chce? Ile możesz jeszcze znieść, po co, dlaczego?”, by w następnej chwili kibicować mu w ratowaniu Liliany.

Katarzyna Michalak jest mistrzynią w pisaniu zakończeń. Tak, przeczytałam niewiele jej powieści, ale każda z nich pozostawiła mnie w niemałym szoku. Tym razem zalałam się łzami. Nie wierzyłam, że cała historia mogła się tak zakończyć. No bo jak to tak, właśnie tak!? Wciąż jestem pod wpływem lektury, wciąż trzęsą mi się dłonie, a na policzkach zostały ślady po zastygłych łzach. Rzadko kiedy podczas czytania książek uronię łzę. Owszem, wzruszę się, zezłoszczę, jednak te emocje zostają we mnie. Nie przy “Nadziei”. Choć tematyka podjęta przez autorkę jest mi doskonale znana, wywołała we mnie wiele emocji. Nie sądziłam, że książka aż tak mnie poruszy. Teraz doskonale rozumiem, skąd tyle pozytywnych recenzji, skąd tak wysokie oceny, skąd tyle łez, emocji.

“Nadzieja” to powieść trudna, gdzie wiele razy można zapłakać nad losem bohaterów. Nie można być obojętnym wobec tego, co się przeczytało. Książka na długo pozostanie w mojej pamięci, wiem, że jeszcze nie raz do niej wrócę. Wciąż mi ciężko na sercu, a do oczu napływają łzy za każdym razem, gdy tylko przypomnę sobie niektóre sytuacje z tej książki. Tak wzruszającej, pełnej emocji książki dawno nie czytałam. Polecam, z całego serca polecam i radzę, aby podczas czytania mieć paczkę chusteczek gdzieś obok siebie, przydadzą się.

Katarzyna Michalak ma na swoim koncie już sporo książek, są to głównie powieści kobiece, ale nie zawsze ze szczęśliwym zakończeniem. Wchodząc do księgarni widzimy serię z kokardką, z czarnym kotem, owocową, poczekajkową, kroniki Ferrinu, z tulipanem… I niedługo na światło dzienne wyjdą kolejne powieści, każda inna, wyjątkowa. “Nadzieja” rozpoczyna serię z czarnym kotem,...