Są takie dni, pewne dni, kiedy do naszych rąk wpada książka w niepozornej okładce, z nazwiskiem autora, które niewiele nam mówi. Majaczące się w myślach szczątki opinii, na które gdzieś natrafiliśmy, szepczą uparcie, by po ten tytuł sięgnąć.

Ja miałam tak z ,,The fault in our stars”. Gdzieś kiedyś natrafiłam na ten tytuł, dodałam do wirtualnej biblioteczki, ale w zalewie innych książek po prostu się rozpłynął. Później, podczas wizyty w księgarni mój wzrok przykuł błękitny grzbiet wciśnięty pomiędzy młodzieżówki. Wiedziona przeczuciem zlitowałam się nad jedynym egzemplarzem tej powieści i zabrałam go do domu (i pięć innych książek też, przy okazji ;) ).

Po opisie i wiedziałam, i nie wiedziałam, czego się spodziewać. Z książek o tematyce ,,chorobowej” czytałam już ,,Zanim umrę” , ,,Biała jak mleko, czerwona jak krew” i ,,Bez mojej zgody”, więc wiedziałam, że taki temat można opisywać w różny sposób, stawiając na humor, wzruszenie czy kontrowersje.

,,The fault in our stars” zdecydowanie stawia na humor, inteligentny humor, choć nie brakuje wzruszeń i szczypty wisielczych żartów. Zarówno Hazel, jak i Augustus, i Isaac żartują ze swoich chorób w sposób, który może szokować postronnych. Oswajają w ten sposób rzeczywistość, dodając sobie siły. Nie brak również wielu spostrzeżeń z punktu widzenia chory – zdrowy na temat współczucia, wsparcia, leczenia. Hazel chociażby wspomina o małych zaletach bycia chorym. Takie poszukiwanie dobrych stron w złej sytuacji najdobitniej pokazuje, jak wiele jest w niej nadziei.
Hazel i Augustus to nietuzinkowi bohaterowie z charakterkiem, mający swój mały świat. Polubiłam ich optymizm i spojrzenie na świat, które pozwala przetrwać najgorsze burze. Ich dowcipne dialogi przeplatają się z głębszymi spostrzeżeniami oraz refleksjami na temat choroby. Hazel jest mądrą i dojrzałą szesnastolatką, a rok starszy Gus w niczym jej nie ustępuje. Pomimo trudnej sytuacji rozwijają swoje zainteresowania, spotykają się z rówieśnikami a nawet decydują się na szaloną eskapadę.

Mimo wszystko nie jest to powieść wyłącznie o chorobie, pojawiają się również inne wątki, w tym zakręcona historia z ulubionym pisarzem Hazel czy relacja dziewczyny z Augustusem. To barwna historia, poruszająca wiele problemów, ale niczego nie gloryfikująca. Tutaj choroba jest chorobą, z całą fizjologią, której autor ani nie ukrywa, ani nie opisuje zbyt szczegółowo. Postacie nie są superbohaterami, ich ciała odmawiają posłuszeństwa, ale o tym się pisze, nie milczy. Urzekający również jest pomysł dzielenia marzenia, które jak nic zbliża do siebie dwie osoby. Właściwie to chyba jest motor napędowy powieści – marzenie.

Powieść przypadła mi do gustu ze względu na mądry humor, nieszablonowe podejście do tematu oraz pełen polotu język, którym posługuje się autor. Jego wnikliwe obserwacje oraz kreacja bohaterów tworzą trzon naprawdę wciągającej historii. Powinna trafić do nastolatków, jako że potencjalnie to oni są grupą docelową, ale na pewno spora część dorosłych znajdzie w ,,The fault in our stars” coś dla siebie.

Wiem już na pewno, że sięgnę po dalszą twórczość Johna Greena, ponieważ to pierwsze spotkanie uważam za bardzo owocne, a znajomość wartą kontynuowania ;)

,,The fault in our stars” serdecznie polecam każdemu.

[http://room6277.blogspot.ie/2012/12/the-fault-in-our-stars-john-green.html]

Są takie dni, pewne dni, kiedy do naszych rąk wpada książka w niepozornej okładce, z nazwiskiem autora, które niewiele nam mówi. Majaczące się w myślach szczątki opinii, na które gdzieś natrafiliśmy, szepczą uparcie, by po ten tytuł sięgnąć.

Ja miałam tak z ,,The fault in our stars”. Gdzieś kiedyś natrafiłam na ten tytuł, dodałam do wirtualnej biblioteczki, ale w zalewie...