Książki Agathy Christie jawią się jako wzorcowy przykład kunsztu realizacji klasycznego schematu fabuły kryminalnej. Obiektywnie nienaganny moralnie detektyw staje naprzeciw ogólnie pojętemu upersonifikowanemu bezprawiu, wykorzystując doskonałość umiejętności wyłapywania, interpretowania, w konsekwencji syntezowania poszczególnych faktów, tworzących trwały konglomerat tożsamy z algorytmem zbrodni. "Morderstwo na polu golfowym" swoiście odtwarza powyższy model, skupiając się przede wszystkim na stopniu zawiłości zagadki, łączącej się z dominanta fabularną utworu (samym morderstwem) , efektownym dochodzeniu i zaskakującej (choć nie tak bardzo) poincie, skonstruowanej w szczególny sposób, bowiem dającej poczucie zwycięstwa prawdy nad kłamstwem, sprawiedliwości nad fałszem, twardych właściwych zasad nad bezwolnym ich gwałceniem.
Klasyczność tej pozycji okrasza nas nostalgią za dawnym, umarłym już kanonem kryminałów "złotego wieku", jednocześnie jednak w świetlne teraźniejszych metod kreowania podobnych historii wywołuje znużenie - być może ze względu na niejasność intrygi, flegmatycznie odsłaniającej swe prawdziwe pełne oblicze, pośrednio również poprzez wzgląd na deficyt nagłych (podkreślam) zwrotów akcji - tych oczywiście nie brakuje, niemniej jednak przebiegają mało dynamicznie.
Warto wspomnieć o dacie powstania książki, autorka napisała ją w 1923 roku,a więc jest to trzecia pozycja w jej bogatym pisarskim dorobku. Być może na przestrzeni lat, literackiej kariery pióro Agathy ewoluowało, zgodnie z naturalną skłonnością ludzkiego umysłu do pokonywania kolejnych pozornie nieforsowalnych barier, realizowania nieosiągalnych wyzwań, adaptacji w coraz to bardziej wymagającym, lecz iście mistrzowskim środowisku. Owy progresywny charakter stylu Christie przemawia do nas z każdej kolejnej kryminalnej propozycji literackiej, wręcz każąc nam podziwiać niezwykłe możliwości pogłębiania pozornie płytkiej historii.

Reasumując, pozycja warta jest przeczytania, przynajmniej ze względu na opisywaną przeze mnie klasyczność oraz charyzmatyczną postać znanego próżniaka - Poirota.

Książki Agathy Christie jawią się jako wzorcowy przykład kunsztu realizacji klasycznego schematu fabuły kryminalnej. Obiektywnie nienaganny moralnie detektyw staje naprzeciw ogólnie pojętemu upersonifikowanemu bezprawiu, wykorzystując doskonałość umiejętności wyłapywania, interpretowania, w konsekwencji syntezowania poszczególnych faktów, tworzących trwały konglomerat...