Gdyby ktoś podsunął mi pod nos książkę i powiedział „przeczytaj i zgadnij kto jest autorem” bez trudu rozpoznałabym rękę Masterstona. Ma on bardzo odznaczającą się specyfikę piśmiennictwa. Niekoniecznie może się ona podobać, ale z pewnością czyni go ona kimś odznaczającym się.

Obraziłam się na Mastertona za ‘Szatańskie włosy’, ale moje czytelnicze dąsy dość szybko odeszły w zapomnienie. Kierując się przy wyborze następnej jego książki do przeczytania wybrałam ‘Sfinksa’, bo jest to jego pierwsza powieść. Oczywiście pierwsza nie oznacza najlepsza, ale nie ukrywam, że trochę na to liczyłam. Spodziewałam się akcji osadzonej w gorącym Egipcie i atakujących mumii. Wszystkiego, oprócz tego co dostałam.

Parodio-horror bo inaczej tego ująć się nie da. Nawet to, że szybko się czyta nie działa w jakikolwiek sposób na korzyść. Bardzo uciążliwi bohaterowie, marne dialogi. Książka bardziej śmieszy niż straszy o ile w ogóle taki był zamysł autora. Łatwo idzie się wszystkiego domyślić, nie trzeba nawet jakoś specjalnie główkować.

Absurdalne jest to, że 32-letni bohater zakochał się w 19-letniej dziewczynie, dlatego, że jest piękna. I to zostało podkreślone w książce niezliczoną ilość razy. Niestety stwierdzam, że autor nie umie opisywać chemii pomiędzy bohaterami, bo u tej dwójki jest tyle uczuć co w stęchłym talerzu z obiadem.

Niby każdemu trzeba dać szansę, ale nie wiem czy w przypadku Mastertona zasługuje on na kolejną. Podobno do trzech razy sztuka więc teoretycznie mam jeszcze jedno podejście.Pytanie tylko czy będę chciała je wykorzystać...

Gdyby ktoś podsunął mi pod nos książkę i powiedział „przeczytaj i zgadnij kto jest autorem” bez trudu rozpoznałabym rękę Masterstona. Ma on bardzo odznaczającą się specyfikę piśmiennictwa. Niekoniecznie może się ona podobać, ale z pewnością czyni go ona kimś odznaczającym się.

Obraziłam się na Mastertona za ‘Szatańskie włosy’, ale moje czytelnicze dąsy dość szybko odeszły...