Bardzo lubię panią Beatę, dlatego z ciekawością sięgnęłam po jej nową książkę. Zapowiadała się bardzo dobrze ale od połowy (opowieść o Adamie i Ewie), zaczęła mnie nużyć. Doczytałam ją jednak do końca i im dalej, tym znowu było lepiej.
Prawdy zawarte w tej książce, są dla mnie znane i oczywiste ale uważam, że nigdy dość przypominania ludziom, gdzie tkwi źródło naszego szczęścia. W plątaninie codzienności, czasem o tym zapominamy.
Niektórzy, będą pewnie uważać, że autorka się "wymądrza" ale ja tak nie uważam. Podziwiam ludzi, którzy mają odwagę głosić swoje prawdy, idą swoją drogą i żyją po swojemu, nie raniąc innych. Tego chce nas nauczyć autorka.
Mamy wziąć odpowiedzialność za własne życie, a w ten sposób wpłyniemy na życie innych ludzi, a nawet całej ludzkości.
Brzmi pięknie i wzniośle ale może najpierw, faktycznie, zacznijmy od siebie? :)
Reasumując, książka niegłupia, da się przeczytać ale chyba jednak nie zasługuje na maksymalną ilość gwiazdek.
Ale niech każdy przeczyta i oceni sam.

Bardzo lubię panią Beatę, dlatego z ciekawością sięgnęłam po jej nową książkę. Zapowiadała się bardzo dobrze ale od połowy (opowieść o Adamie i Ewie), zaczęła mnie nużyć. Doczytałam ją jednak do końca i im dalej, tym znowu było lepiej.
Prawdy zawarte w tej książce, są dla mnie znane i oczywiste ale uważam, że nigdy dość przypominania ludziom, gdzie tkwi źródło naszego...