Za moich licealnych czasów w spisie lektur to „Lord Jim” reprezentował conradowską prozę. Przeczołgała mnie nieźle ta powieść i dopiero po latach odważyłam się sięgnąć po „Jądro ciemności”. Przyznaję, że wabikiem była mizerna objętość tej książki. Jednak to opowiadanie to po prostu esencja pisarstwa Conrada, który skupia się na człowieku w sytuacjach, które wystawiają na próbę wewnętrzny system wartości.

Podziwiam Conrada za wnikliwą analizę kolonializmu. Za obnażenie istoty tego procesu i za rzucenie światła na „jądro ciemności”. Niby powszechnie wiadomo, że „okazja czyni złodzieja” i „tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono”, ale myślę, że wciąż pewnym tematem tabu są wybory człowieka „uwolnionego” od spojrzeń cywilizowanych bliźnich. Jak łatwo poddać się niskim instynktom, gdy prawdopodobieństwo wyjścia na jaw naszej niegodziwości jest nikłe. Jak szybko przychodzą do głowy wszelkie usprawiedliwienia nikczemnych zachowań, które dyktują pierwotne popędy. Jak szybko pycha przejmuje kontrolę nad rozumem i pozwala stawiać się ponad tymi, którzy są niżej na drabinie postępu.

Jądro ciemności tkwi w każdym z nas i ciemność sprawia, że kiełkuje w drzewo, które rodzi owoce przepełnione trucizną. Są ludzie, którzy nie pozwolą, by cokolwiek z ich jądra ciemności wyrosło. Ich zdrowy rozsądek, mocny kręgosłup moralny i krytyczne spojrzenie na świat ochronią ich przed ciemnością, nawet, gdy sytuacja zmusza ich do wniknięcia w nią. I wyjdą z takiej podróży nieskalani, choć z duszą smugą cienia naznaczoną. I nie wiadomo, jak kto na ciemność zareaguje, dopóki nie stanie z nią twarzą w twarz. Conrad zmusił mnie, bym zastanowiła się nad moim jądrem ciemności. Parę razy w swoim życiu byłam w banalnych sytuacjach, gdzie ciemność była o krok. Nie były to rzeczy na dużą skalę, ale wystawiały zasady moralne na próbę. Czego się o sobie dowiedziałam? Że generalnie jestem tchórzem, który tak boi się życia ze świadomością sprzeniewierzenia się swym zasadom, że automatycznie unika tego, co wątpliwe. No nie jest to powód do dumy, ale wiem, że spokojne sumienie i praca to najwyższe wartości.

Proza Conrada jest trudna, warsztatowo i tematycznie. Z drugiej strony zmusza do myślenia i stawia przed oczyma problemy, które na co dzień zamiata się pod dywan niedomówień i przemilczeń. Warto czytać.

Za moich licealnych czasów w spisie lektur to „Lord Jim” reprezentował conradowską prozę. Przeczołgała mnie nieźle ta powieść i dopiero po latach odważyłam się sięgnąć po „Jądro ciemności”. Przyznaję, że wabikiem była mizerna objętość tej książki. Jednak to opowiadanie to po prostu esencja pisarstwa Conrada, który skupia się na człowieku w sytuacjach, które wystawiają na...