Krieg przegrał, bo to złol jest i gołodupiec. Sanji, oczywiście, dołączył do załogi, bo jak se Luffy upatrzy załoganta, to nie ma przebacz, musisz pojawić się na statku. A że Nami gdzieś wcięło, to popłynęli po tą kobitkę. I wraz z tym rozpoczyna się arc historii Nami i Arlonga, jeden z najmniej lubianych przeze mnie... Ale jakoś przeboleję i przecztam.

Krieg przegrał, bo to złol jest i gołodupiec. Sanji, oczywiście, dołączył do załogi, bo jak se Luffy upatrzy załoganta, to nie ma przebacz, musisz pojawić się na statku. A że Nami gdzieś wcięło, to popłynęli po tą kobitkę. I wraz z tym rozpoczyna się arc historii Nami i Arlonga, jeden z najmniej lubianych przeze mnie... Ale jakoś przeboleję i przecztam.

Wydaje się, że wszystkie największe fajerwerki związane z wątkiem morskiej restauracji zostały już wykorzystane w poprzednich tomach. Można więc sądzić, że ten tom będzie wyłącznie obowiązkową walką głównego bohatera z antagonistą. Po części tak jest, ale na szczęście tom oferuje też coś więcej.

Walka Luffy'ego z Don Kriegem zmierza do spektakularnego finału. Jednakże na horyzoncie pojawiają się kolejne kłopoty. Na Grand Line czyha na nich groźna piracka załoga ryboludzi.

Pojedynek Luffy'ego z Don Kriegem nie do końca mnie usatysfakcjonował. Przeciwnik ma parę efektownych asów w rękawie, ale ostatecznie nie wydaje się specjalnie poważnym wyzwaniem. O wiele ciekawsza jest rola jaką odgrywa tutaj Gin – okazuje się naprawdę dobrze napisaną postacią i mam nadzieję, że kiedyś jeszcze wróci.

Zakończenie wątku morskiej kuchni jest zaskakująco emocjonujące. Okazuje się, że kucharzy łączą ze sobą bardzo mocne specyficzne więzi. Dzięki krótkim retrospekcjom można łatwiej zrozumieć jaką rolę w ich życiu odegrała praca w restauracji. Można aż się wzruszyć.

Druga część tomu czyli przybycie na Grand Line to tak naprawdę wstęp do większej historii. Przedstawiony zostaje podział sił tam panujących, a także pojawiają się nowi przeciwnicy. Niestety pod względem charakteru nie są zbyt interesujący – bardzo przesadzeni rasiści.

Za to całkiem interesująco zostaje tu rozwinięty wątek Nami. Można dowiedzieć się więcej o jej przeszłości. Przypuszczam, że pewien zwrot akcji z nią związany zostanie szybko odkręcony, ale mam nadzieję, ze przynajmniej sensownie zostanie to wyjaśnione.

Pod względem graficznym największe wrażenie robią projekty ryboludzi. Jeśli ktoś pamięta piratów z filmu „Piraci z Karaibów – Skrzynia umarlaka”, to wyglądają mniej więcej podobnie, chociaż mniej pomysłowo.

W dalszym ciągu rozwija się też poboczna „seria” czyli „Przygody Buggy'ego i spółki”. Tutaj też dochodzi do pewnego zwrotu akcji, który może przyczynić się do powrotu Buggy'ego na łamy głównej serii.

Tom wprowadza parę interesujących, a także potrafi złapać za serce. Jednakże nie udaje mu się uniknąć pewnej schematyczności. Ogólnie przyjemna niezobowiązująca lektura.

Wydaje się, że wszystkie największe fajerwerki związane z wątkiem morskiej restauracji zostały już wykorzystane w poprzednich tomach. Można więc sądzić, że ten tom będzie wyłącznie obowiązkową walką głównego bohatera z antagonistą. Po części tak jest, ale na szczęście tom oferuje też coś więcej.

Walka Luffy'ego z Don Kriegem zmierza do spektakularnego finału. Jednakże na...