Nie planowałam tego. Nie miałam na swojej liście obowiązkowych, czy poszukiwanych lektur. Ta książka po prostu leżała sobie zwyczajnie i samotnie na bibliotecznej półce. A swoją mega grubaśną okładką zadziwiła (taka gruba? serio?!). Skusiła. I... wciągnęła.

Przyznaję. Opornie stawiałam swoje pierwsze kroki w krainie słów Steinbeck'a. Czułam się tak, jakby ktoś mnie posadził na metalowym wozie bez resorów i wypuścił w długą trasę najbardziej kamienistą i wyboistą drogą. Irytacja i zmęczenie jednak po chwili ustąpiły. Zaczęłam czuć przedziwne ciepło rozlewające się pod sercem. Bo widoki. Bo wiatr we włosach. Bo towarzystwo. Bo opowieść sunąca razem z biciem serca. Co jakiś czas znowu wstrząs i wyskok na kamieniu. Lecz każda kolejna strona, każdy kilometr tej niezwykłej podróży literackiej, zabierał mnie coraz głębiej i głębiej w najbardziej rozkoszną wyprawę, przyprawioną strachem, lękiem, łzami, śmiechem, uczuciem ulgi, czy radości.

Z okresu szkoły wyniosłam dość paskudne podejście do książek. A to za sprawą lektur obowiązkowych, z których większości (na tamten czas, oczywiście) nigdy bym sama z siebie, palcem nawet nie tknęła. Przymus jaki za tym rodzajem czytelnictwa stał, kojarzył mi się tylko i wyłącznie z molestowaniem. Dlatego właśnie do dziś dnia, kiedy sięgam po tzw. klasykę literatury, czuję początkowy, niezwykle silny opór materii, z którym paskudnie się walczy. I czasem, przyznaję to z bólem, przegrywam tę walkę...

Tym jednak razem - przeżyłam absolutne i euforyczne olśnienie. To prawdziwe literackie spełnienie. Uwielbiam bowiem, gdy czytelnika traktuje się serio od początku do końca. Gdy autor rozprawia się z poważnymi kwestiami posiadając na ten temat olbrzymią wiedzę. I gdy wie, jak zagrać na emocjach i szarpnąć za taką strunę, której dźwięk odbija się echem w ludzkiej duszy jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę.

Jeśli więc chcecie przeczytać przepiękną opowieść o Kainie i Ablu osadzoną w realiach amerykańskich ranczerów z przełomu XIX i XX wieku, o walce Dobra ze Złem, jaką staczamy my wszyscy każdego dnia, oraz chcecie poznać znaczenie hebrajskiego i najbardziej kluczowego słowa w tej powieści: "Timszel" - to koniecznie sięgnijcie po tę pozycję. Te niemal 900 stronic nie zawiedzie Was ani trochę. To nie będzie stracony czas. Gwarantuję osobiście.

Moja ocena: 9/10

Nie planowałam tego. Nie miałam na swojej liście obowiązkowych, czy poszukiwanych lektur. Ta książka po prostu leżała sobie zwyczajnie i samotnie na bibliotecznej półce. A swoją mega grubaśną okładką zadziwiła (taka gruba? serio?!). Skusiła. I... wciągnęła.

Przyznaję. Opornie stawiałam swoje pierwsze kroki w krainie słów Steinbeck'a. Czułam się tak, jakby ktoś mnie...