Szczerze mówiąc, obawiałam się, że będzie gorzej. "Pan Tadzio? Nie, ja nie będę tego czytać!", zwykłam mawiać. W praktyce da się przez to przebrnąć w całkiem krótkim czasie i nawet nie jest to specjalnie męczące.
Początkowo chciałam dać pięć gwiazdek, ale, a niech będzie!, dam sześć - ta jedna dodatkowa gwiazdka należy się za postać Telimeny. Moim skromnym zdaniem Zosia jest płaska i nudnawa, Tadeusz również, a pozostali też specjalnie mnie nie urzekli, zaś Telimena - o, ona to ma charakter!
Dlaczego jeszcze taka właśnie ocena? Cóż, śmiem twierdzić, że książka spełniła swój cel - trafiła 'pod strzechy', dawała otuchę emigrantom (patrz: "Latarnik"), zachowała w pamięci dawne obyczaje (przepis na bigos...). Udało się? Udało. A że wyidealizowane? Ha, przecież Mickieiwcz miał tę świadomość i wcale tego nie ukrywał! Przedostatni wers (nie licząc Epilogu): "I ja tam byłem, miód i wino piłem". To chyba świadczy o tym, że autor zdawał sobie sprawę, że to tak naprawdę takie bajanie...?
'Dobra, więc dlaczego sześć, a nie, powiedzmy, osiem?' Ano dlatego, że jakkolwiek doceniam wartość owej sławetnej lektury, to jako książka do czytania nie jest do dzieło najwyższych lotów. Momentami nużył mnie ten trzynastozgłoskowiec, czasem ciężko było zrozumieć, o co naszemu kochanemu wieszczowi chodziło w tym czy tamtym akapicie/wersie. Rozumiem, XIX wiek. Co nie zmienia faktu, że przez niektóre fragmenty ciężko mi było przebrnąć.
Aha, i czasem te idylliczne pola, lasy i 'love!, love everywhere...!' sprawiały, że miałam ochotę rzygać tęczą. Jeszcze tylko jednorożców brakuje.

Szczerze mówiąc, obawiałam się, że będzie gorzej. "Pan Tadzio? Nie, ja nie będę tego czytać!", zwykłam mawiać. W praktyce da się przez to przebrnąć w całkiem krótkim czasie i nawet nie jest to specjalnie męczące.
Początkowo chciałam dać pięć gwiazdek, ale, a niech będzie!, dam sześć - ta jedna dodatkowa gwiazdka należy się za postać Telimeny. Moim skromnym zdaniem Zosia...