Nieprzekonujące mędrolenie, o które nikt nie prosił.

Niby na początku nieśmiało zaznacza, że to taki tam pomysł, że to tylko dla nielicznych, którzy w swojej łaskawości zechcą z tego skorzystać. Że nie śmiałby się nikomu narzucać i właściwie nie wie czy cel osiągnął, więc prosi o uwagi i krytykę…, a gdy je dostaje..., listy zaczyna życzliwie od podziękowań dla Przesławnego męża, by po chwili besztać się wzajemnie jak żaki pierwszego roku i walczyć o każdą kropkę i kreskę, jakby odkrył najważniejszą prawdę świata, dzięki której pokonamy ból i śmierć.

Same medytacje mieszczą się na niecałych 100 stronach, za to kolejne 500 (w dwóch tomach) wypełniają zarzuty czytelników i odpowiedzi autora. Jedne z zarzutów są na prawie 100 stron! Można się momentami poczuć jak przy typowych internetowych przekomarzankach.
Wiele zarzutów jest słusznych, wiele odpowiedzi wymijających, albo Kartezjusz w ogóle nie odpowiada „na tak banalne zarzuty”. Wzajemne oskarżenia o niezrozumienie i jałowe spory o słówka.

Jak to trafnie ujął Boy-Żeleński, gdy czytałem same medytacje, to mniej więcej wiedziałem o co Kartezjuszowi chodzi – choć kompletnie mnie to w niczym nie urządza; ale gdy zacząłem czytać zarzuty i odpowiedzi, to już się zacząłem gubić, lecz nie tak jak Boy-Żeleński, przez objaśniaczy, ale przez samego Kartezjusza i jego odpowiedzi.

„Jedna tylko uwaga. Póki czytałem samego Descartes’a, rozumiałem wszystko, przynajmniej takie miałem wrażenie, w miarę jak porzucałem go, aby czytać jego objaśniaczy, rozumiałem coraz mniej, aż w końcu zaczynałem nie rozumieć zgoła nic. Dlatego przychodzi mi na myśl, czyby nie było dobrze zastosować czasem w dziedzinie ducha tę maksymę tak często figurującą w ogłoszeniach Kurierów: Pośrednictwo osób trzecich wykluczone. O, te osoby trzecie!” Boy-Żeleński (wstęp do „Rozprawa o metodzie”)

Po zaliczeniu dobrych „Namiętności duszy” wiele sobie obiecywałem w związku z kolejnymi pismami Descartesa. Cóż za potworne rozczarowanie. Nie nazwałbym „Medytacji” dziełem rozpoczynającym nowożytność.

Kto nie musi, może sobie darować.

Nieprzekonujące mędrolenie, o które nikt nie prosił.

Niby na początku nieśmiało zaznacza, że to taki tam pomysł, że to tylko dla nielicznych, którzy w swojej łaskawości zechcą z tego skorzystać. Że nie śmiałby się nikomu narzucać i właściwie nie wie czy cel osiągnął, więc prosi o uwagi i krytykę…, a gdy je dostaje..., listy zaczyna życzliwie od podziękowań dla Przesławnego...

Kartezjusz to całkiem ważna książeczka, polecam gorąco!

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Kartezjusz to całkiem ważna książeczka, polecam gorąco!

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.