Życie pirackie Luffy’ego nabrało przysłowiowego wiatru w żagle. Ma porządny statek, trzech załogantów, prawdziwą piracką flagę i mapę wiodącą do Grand Line. Jednak brakowało im czegoś jeszcze… i nie chodziło tu o wymienionego przez Luffy’ego muzyka. Przypadkowe spotkanie z dwoma łowcami głów Johnnym i Yosaku uświadomiło wszystkim dosadnie, że potrzebowali kucharza okrętowego, który dbałby nie tylko o właściwe racjonowanie żywności na morzu, ale także o zapewnienie zbilansowanej diety. Tak się przypadkowo złożyło, że najlepsi kucharze na tych morzach pracują w morskiej restauracji Baratie.

To w sumie pływający statek pełen sprawiających kłopotów kucharzy. Jeden z nich o imieniu Sanji rzuca się szczególnie w oczy. Nie znosi marnowania jedzenia, ma słabość do płci pięknej i nigdy nie przechodzi koło głodnego obojętnie, nawet jeśli narazi przez to bezpieczeństwo całego statku. Pływający statek z jedzeniem zwrócił także uwagę Don Kriega – bezlitosnego pirata, który jest gotowy zastosować nawet najbrudniejszą sztuczkę, by osiągnąć swój cel. Powrócił on niedawno z Grand Line, gdzie o mało… nie zginął. Jego wielka flota, z której słynął w tych okolicach, została rozbita przez jednego człowieka, który na dodatek go ścigał.

I tu się robi naprawdę ciekawie. Jest to bowiem ten sam człowiek, którego też szukał Zoro. Jastrzębiooki Mihawk uchodzi bowiem za najlepszego szermierza na świecie. Do tego samego tytułu pretenduje także Zoro, więc walka była nieunikniona. Mihawk nie tylko pokazał, że dzierży ten tytuł nie bez powodu, ale dał także przedsmak poziomu, który czeka naszych protagonistów na Grand Line. W tym rozdziale często wspominano o tych nieprzewidywalnych i dzikich niebezpieczeństwach, które ich tam czekały. Kto nie chciałby wiedzieć, jak tam wygląda?

Ten tomik był optycznie cieńszy, ale w obliczu tak wielu wydarzeń nie odczuwałam tego wcale. Artstyle z okładki nie robi może oszałamiającego wrażenia, ale rysunki w środku są przyjemne dla oka. Szczególnie rozcięty statek Kriega ukazuje bogactwo detali o ogrom pracy, który w każdą stronę wkłada. Pytań z kącika SBS było trochę więcej, ale nie wyłowiłam z nich niczego istotnego dla siebie. Spostrzegawczość niektórych czytających zostaje nagrodzona ogólnie sensownymi odpowiedziami. Swoją drogą… niektórzy pytający mają niezłe odchyły. To niezwykłe, z jakim humorem i dystansem do siebie autor na nie w ogóle reaguje.

Życie pirackie Luffy’ego nabrało przysłowiowego wiatru w żagle. Ma porządny statek, trzech załogantów, prawdziwą piracką flagę i mapę wiodącą do Grand Line. Jednak brakowało im czegoś jeszcze… i nie chodziło tu o wymienionego przez Luffy’ego muzyka. Przypadkowe spotkanie z dwoma łowcami głów Johnnym i Yosaku uświadomiło wszystkim dosadnie, że potrzebowali kucharza...

Pojawił się Don Krieg, a wraz z nim Mihawk. Kurcze, zapomniałam już, jakim dupkiem na początku serii był Jastrzębiooki.

Pojawił się Don Krieg, a wraz z nim Mihawk. Kurcze, zapomniałam już, jakim dupkiem na początku serii był Jastrzębiooki.

Poprzedni tom sugerował, że wątek morskiej restauracji będzie stosunkowo spokojny i skupiony bardziej na komediowych elementach. Jednakże twórca postanowił wrócić do typowych wątków serii. Czy był to dobry pomysł?

Luffy kombinuje jak wymigać się od przymusowej rocznej służby w morskiej restauracji. W tym czasie do przybytku przybywa groźny pirat Don Krieg o niecnych zamiarach. Nie jest to jednak jeszcze koniec kłopotów.

Wprowadzeni zostają tu dwaj poważni przeciwnicy. Pierwszym z nich jest wspominany wcześniej Don Krieg. Niestety pod względem charakteru jest bardzo przerysowany i mało wiarygodny. Duże wrażenie robi za to jego uzbrojenie. O wiele ciekawszym przeciwnikiem jest Jastrzębiooki. Jest to wyciszony i profesjonalny król szermierzy, który nie ma sobie równych. Jego występ to okazja dla Zoro do wykazania się pełnią swoich możliwości. Wątek tego przeciwnika zostaje tu bardzo dobrze zakończony i mam nadzieję, że jeszcze powróci w tej serii.

W tym tomie można dowiedzieć się trochę więcej o samych kucharzach. Okazuje się, że mają swoje często bardzo paradoksalne zasady. Jednakże tak naprawdę te zasady są traktowane na poważnie jedynie przez Sanjiego i jego przełożonego. Jest to jak najbardziej uzasadnione, jeśli weźmie się pochodzenie innych kucharzy. Przy okazji warto wspomnieć, że bardzo zabawnym wątkiem jest służba Luffy'ego w restauracji. Można odnieść wrażenie, że nawet bez interwencji piratów bohater ten szybko zostałby zwolniony ze swojego obowiązku.

Z ciekawszych rozwiązań graficznych w pamięć zapada wygląd Don Kriega. Przypomina trochę robota, którego każda część ciała jest bronią palną.

Warto wspomnieć, że coraz bardziej rozwija się poboczny komiks czyli „Przygody Buggy'ego i spółki”. Bohater zawiązuje tu parę nieoczekiwanych sojuszy, z których prawdopodobnie jeden będzie miał wpływ na główną fabułę. Szczerze powiedziawszy nie spodziewałem się tego i myślałem, że jest to jedynie zestaw pojedynczych dowcipów. Plus dla autora za pomysłowość.

Zaskakujące jest też, że pewne kluczowe informacje można również znaleźć w... odpowiedziach autora na listy czytelników. Podoba mi się taki sposób interakcji z odbiorcami, ale takie informacje można też umieścić w samej historii.

W tomie jest też mały zestaw do wycinania. Można stworzyć... twarz Buggy'ego. Szkoda tylko, że w tym celu trzeba zniszczyć tom.

Tom z jednej strony zachwyca jednym nowym przeciwnikiem, ale trochę męczy kolejną wielką walką. Jednakże jest to zapewne element konwencji, więc trzeba się do tego przyzwyczaić.

Poprzedni tom sugerował, że wątek morskiej restauracji będzie stosunkowo spokojny i skupiony bardziej na komediowych elementach. Jednakże twórca postanowił wrócić do typowych wątków serii. Czy był to dobry pomysł?

Luffy kombinuje jak wymigać się od przymusowej rocznej służby w morskiej restauracji. W tym czasie do przybytku przybywa groźny pirat Don Krieg o niecnych...