Nie jestem wielkim fanem poezji, ale Miłosza chciałem poznać już dawno. Stąd celowanie w prozatorskie utwory Noblisty. Kiedyś odbiłem się od jego „Zniewolonego umysłu”, co wytłumaczyłem sobie zbyt młodym wiekiem. Teraz - kiedy wiek już nie młodzieńczy - sięgnąłem po nagradzanego „Pieska przydrożnego”. Pozycja ta zawiera krótkie formy, oczywiście prozatorskie (ani to felietony, ani eseje), na najróżniejsze tematy.

Miłosz bierze tu na warsztat przede wszystkim religię, w szczególności w polskim, pełnym celebry a niekoniecznie refleksji, wydaniu. Pisarz nie tyle jednak wali w nią piórem jak obuchem, nie ma tu też gombrowiczowskiego rozszarpywania Ojczyzny, a raczej smutna, nawet pełna pokory, refleksja. Refleksja starego człowieka, który swoje odchodzenie musi jakoś zracjonalizować. Trochę ten jego zwrot ku wierze można tłumaczyć też presją polskości. W końcu Miłosz musiał wiedzieć, że jeśli chce wdrapać się na parnas literatów Rzeczpospolitej, to musi odejść z tego padołu jako chociażby półkatolik.

Oczywiście „Piesek...” zahacza też o inne, czasami bardziej, czasami mniej banalne, tematy. Finalnie poziom trzyma znośny, ocierając się o wysoki, choć - nie ukrywam - myślałem, że lektura rzuci mnie na kolana. Nie rzuciła, ale dała trochę do myślenia, przede wszystkim nad tym, czemu inni się na nie rzucają, przekraczając kościelną kruchtę.

Nie jestem wielkim fanem poezji, ale Miłosza chciałem poznać już dawno. Stąd celowanie w prozatorskie utwory Noblisty. Kiedyś odbiłem się od jego „Zniewolonego umysłu”, co wytłumaczyłem sobie zbyt młodym wiekiem. Teraz - kiedy wiek już nie młodzieńczy - sięgnąłem po nagradzanego „Pieska przydrożnego”. Pozycja ta zawiera krótkie formy, oczywiście prozatorskie (ani to...