Andre Agassi to jeden z najwybitniejszych tenisistów wszechczasów. Przed erą Federrera, Nadala, czy Dkjokovicia, to właśnie on bił rekordy w liczbie zdobytych szlemów, czy serii meczów bez porażki. Ludzie go kochali, chcieli ubierać się, a nawet wyglądać tak jak on. Wydawałoby się że jest doskonałym przykładem na definicję „american dream”. W końcu jego rodzina nie była zbyt zamożna, a on zdobył w swojej dziedzinie wszystko co mógł, zarabiając przy tym górę pieniędzy.

To wyobrażenie mogło żyć w głowach wielu kibiców tenisa aż do 2009 roku, kiedy to Andre wydał swoją autobiografię pt. „OPEN. Autobiografia tenisisty”. Sięgnąłem po tę pozycję jako człowiek, który kilka razy nastawił budzik, żeby oglądać Agnieszkę Radwańską i od czasu do czasu ułoży sobie plan dnia aby móc zobaczyć finał Wimbledonu, czy Australian Open. Po jej skończeniu nie czuje się o wiele bogatszy w tenisową wiedzę. Czuję, że przeczytałem bardzo szczerą historię życia tego człowieka, która nie jest wcale tak piękna jak mogłoby się do tej pory wydawać.

Andre urodził się w 1970 roku w Las Vegas. Jeszcze przed narodzinami jego ojciec, irański imigrant – Emanoul Aghasi (później zmienił imię na Mike Agasi) wiedział jak będą przebiegały młodzieńcze lata jego syna. Każde ze starszego rodzeństwa, czyli Tami i Philip byli przymierzani na przyszłych tenisistów, jednak nie mieli talentu aby spełnić ambicje ojca. Z najmłodszym mężczyzną w domu Agassich miało być inaczej. Już w wieku 3 lat ojciec kupił Adre rakietę i cieszył się za każdym razem, gdy ten uderzał nią w cokolwiek. Mogły być to talerze, mogły być pieprzniczki, czy szklanki, ważne, że mały Andre uderzał! Z myślą, że to ostatnia szansa na wychowanie profesjonalnego tenisisty Mike postanowił poszukać nowego domu dla swej rodziny. Jeździł wraz z nią po całym Vegas i pierwszym co robił podczas takich oględzin, było zmierzenie podwórka za domem, po to, żeby określić czy zmieści się na nim pełnowymiarowy kort. Ostatecznie padło na dom na peryferiach, niemal pośrodku pustyni. Szybko mały Andre pożałował, że tak chętnie łapał za rakietę nieświadomy dalekosiężnych planów ojca. Dzieciństwo w tej autobiografii to zbitek anegdot o potwornie ciężkich treningach, strachu przed gniewem ojca i braku miejsca na choć cień sprzeciwu.

Całodniowe, mordercze treningi pod okiem najsurowszego ze wszystkich trenerów – Mike’a, poskutkowały tym, że Adre widział tylko jedną drogę w swoim życiu – tenis. Ten sam sport, którego szczerze nienawidził. „Nienawidzę tenisa” - to prawdopodobnie najczęściej padające zdanie w tej książce. Nienawidził także ojca za to, że ważniejsza dla niego jest jego własna ambicja wychowania świetnego tenisisty, niż dobre relacje z synem. Podobnie nie mógł zrozumieć matki, która na to wszystko pozwalała i była biernym obserwatorem jego tenisowych tortur. Być może dlatego dorosły Andre otaczał się zawsze wspaniałymi ludźmi. Oni pomagali mu znosić porażki i przygotowywali go zarówno fizycznie jak i mentalnie na kolejne turnieje. Jego kariera była jedną wielką sinusoidą. Wielokrotnie marzył o jej zakończeniu, bo przecież nienawidził tenisa, jednak nie widział także alternatywy. Nikt nie przygotował dla niego planu B, on także go nie miał.

Dzięki tej autobiografii widzimy jak wielki udział w sukcesie odgrywa psychika. Andre święcił największe triumfy gdy szczerze wierzył w ich sens. Najpierw robił to dla pieniędzy, później dla ojca, aż w końcu sam poczuł głód wygranej. Wielokrotnie odbijał się nie tylko od tenisowego, ale także moralnego dna, aby wrócić jeszcze mocniejszym.

Autobiografia Andre Agassiego nie dość, że zachwyca otwartością i świetnym stylem, w którym została napisana, to daje nam niezliczone momenty aby przemyśleć nasze własne życiowe wybory i utożsamić się z tym zadziornym chłopakiem z Las Vegas. Pozwala także zainteresować się samym tenisem, ponieważ pokazuje szerszy obraz tego świata, którego nie widać w świetle reflektorów. Serdecznie polecam tę pozycję, ponieważ to jedna z najlepszych sportowych biografii jakie możemy przeczytać.

Andre Agassi to jeden z najwybitniejszych tenisistów wszechczasów. Przed erą Federrera, Nadala, czy Dkjokovicia, to właśnie on bił rekordy w liczbie zdobytych szlemów, czy serii meczów bez porażki. Ludzie go kochali, chcieli ubierać się, a nawet wyglądać tak jak on. Wydawałoby się że jest doskonałym przykładem na definicję „american dream”. W końcu jego rodzina nie była...