„Dotyk martwych“ to kilka opowiadań, które mogą stać się miłym dodatkiem dla fanów przygód Sookie Stackhouse. Dzieją się pomiędzy rożnymi książkami serii i nie maja raczej wpływu na główna fabułę. Piszę „raczej”, ponieważ kilka wątków jest wspomnianych w cyklu (np. śmierć Hadley i pierwsze spotkanie Sookie z królową Luizjany) i można się nieco pogubić, gdy się je napotka nie czytając „Dotyku martwych”.

Same opowiadania są napisane bardzo zabawnie – w stylu dawnej Sookie, która tak mnie rozśmiesza. Przyznam, ze brakuje mi jej trochę w nowych częściach. Straciła część swojego impetu miedzy tymi wojnami wróżkowymi, intrygami wampirycznymi oraz uciekaniem przed kolejnym wrogiem.
I – powiedzmy sobie szczerze – nie jest to perełka literatury światowej. Ani literatury wampirycznej. Gdy dużo się dzieje w książkach, te wszystkie wątki (proste jak budowa cepa) nie rażą w oczy. Gdy staja się głównym i jedynym tematem krótkiej historii, nagle obnażają wszystkie swoje niedociągnięcia.
Ale nie ma co narzekać: cykl powstał dla dobrej zabawy, a nie dla głębi przeslania. Jeśli tak podejdziemy także do tych opowiadań, możemy spędzić przyjemny wieczór z Sookie i resztą.

„Dotyk martwych“ to kilka opowiadań, które mogą stać się miłym dodatkiem dla fanów przygód Sookie Stackhouse. Dzieją się pomiędzy rożnymi książkami serii i nie maja raczej wpływu na główna fabułę. Piszę „raczej”, ponieważ kilka wątków jest wspomnianych w cyklu (np. śmierć Hadley i pierwsze spotkanie Sookie z królową Luizjany) i można się nieco pogubić, gdy się je napotka...