Pierwsze 100 stron (40% książki) nie wnosi praktycznie nic do tematu, jaki wzięli na warsztat panowie Rdułtowski i Kazek (vide: tytuł). Stanowią one (mniej więcej w połowie) wspomnienia kilkunastu Żydów węgierskich (spisywane zaraz po wojnie, ale dopiero niedawno przetłumaczone na angielski i udostępnione w sieci),którzy pracowali w obozach na terenie Gór Sowich. Niestety niemal wszystkie wyglądają podobnie - deportacja z Węgier (do Auschwitz),prawie natychmiastowe przeniesienie do AL Riese, opis warunków bytowych i żywienia, wyzwolenie, plany na przyszłość. Druga połowa ze wspomnianej setki to relacje Niemców wysiedlanych w latach 1945-46 z tej części Śląska. Z niej z kolei dowiemy się najczęściej, jak "okrutni" byli Polacy i jak wielką "krzywdę" wyrządzili mieszkającym na tych ziemiach od wieków "biednym" Niemcom, poniżając ich, kradnąc im dobytek, a nawet zawłaszczając całe mieszkania i fabryki... Może przesadzam, ale czterokrotne (sic!) pojawienie się w całej tej części mglistej wzmianki o budowanym tunelu (lub bunkrze) w górach jest dla mnie totalnym rozczarowaniem i nieporozumieniem.

Kolejny rozdział, tj. wspomnienia osób prowadzących po wojnie prace poszukiwawcze na tym terenie, potraktowano nieco pobieżnie (temat podobno rozwinięty w III częściach "Podziemnych tajemnic Gór Sowich") i mimo, iż odnosi się wrażenie, że nie wszystko zostało przez eksploratorów dopowiedziane, nie zainteresowało mnie to na tyle, by dodatkowo do tych publikacji zajrzeć.

Najciekawszym fragmentem są bez wątpienia retrospekcje osób mieszkających w okolicach Walimia. I mimo, iż mają one walor bardziej obyczajowy, to jednak pojawiają się w nich interesujące elementy (szczególnie we wspomnieniach Kazimierza Wiśniowskiego). Najbardziej intrygująco wypada natomiast relacja nieżyjącej już dziś kobiety, pracującej przymusowo w Głuszycy (spisana przez jej córkę). Niestety, wielka szkoda, że nie zostanie ona już nigdy uszczegółowiona, bo z pewnością mogłaby wydatnie poszerzyć aktualną wiedzę na temat Riese.

Plusem wydania jest bogaty materiał fotograficzny, szkoda tylko, że współczesne zdjęcia są w stylistyce czarno-białej, bo zazwyczaj wiele szczegółów umyka (są słabo czytelne). Nie udało się też uniknąć małych wpadek w postaci podpisu, do którego nie ma odniesienia w tekście (historia z zabalsamowanym ciałem wyniesionym z grobowca) - jest to efekt przenoszenia tego samego zdjęcia z identycznym podpisem z innej książki ("W kregu tajemnic Riese") czy też w postaci 3-4 fotek tych samych obiektów, robionych z różnych ujęć (po co?). W tekście można wyłapać również kilkanaście literówek, ale to częsta przypadłość w publikacjach Technolu.

Nie da się ukryć, że tej książce dużo brakuje. Ponadto wydaje się urwana, bo nie ma w niej miejsca na podsumowanie czy jakiekolwiek wnioski. Być może należało ją po prostu inaczej zatytułować, bo suma summarum Riese pojawia się na jej kartach wyjątkowo rzadko.

Pierwsze 100 stron (40% książki) nie wnosi praktycznie nic do tematu, jaki wzięli na warsztat panowie Rdułtowski i Kazek (vide: tytuł). Stanowią one (mniej więcej w połowie) wspomnienia kilkunastu Żydów węgierskich (spisywane zaraz po wojnie, ale dopiero niedawno przetłumaczone na angielski i udostępnione w sieci),którzy pracowali w obozach na terenie Gór Sowich. Niestety...