Książka dość ciężka do przełknięcia, trudno też jednoznacznie określić, o czym ona tak naprawdę jest. Podstawowa warstwa, to opowieść o tytułowej Chriście T. - o jej egzystencjalnych niepokojach, problemach z samookreśleniem się, o jej życiu rodzinnym, wreszcie - o jej chorobie i śmierci. Druga warstwa - to problem zrozumienia drugiego człowieka na postawie jego obrazu, stworzonego przez innych, na podstawie wspomnień oraz tego, co po sobie pozostawił. Miałam momentami wrażenie, że tytułowa bohaterka jest alter ego pisarki, a cała powieść - próbą autoterapii, samookreślenia, rozbicia siebie i swojego życia na fragmenty, a następnie poskładania ich w najbardziej sensowną i prawdopodobną całość.
Ale takich warstw można się tu doszukać więcej: problem niespełnienia się literackiego, niemożność uchwycenia i przełożenia na literaturę istoty życia; szukanie sensu istnienia i rozpacz, wywoływana przez ciągłe niezadowolenie z banalności zwykłego życia, gdy chciałoby się balansować na krawędzi niezwykłości; kwestia pewnego wypalenia się, wyjałowienia, które wywołały w człowieku traumatyczne przeżycia z dzieciństwa (w przypadku Christy T. - okres II wojny światowej); wreszcie - problem nieuchronności i konieczności śmierci, gdy jeszcze tak bardzo chciałoby się żyć...
Autorka miała coś ciekawego i wartościowego do przekazania, ale brnąc przez tę książkę trudno wyzwolić w sobie inne uczucia, niż znudzenie i niechęć. Być może to jedna z tych książek, które trzeba przeczytać przynajmniej ze dwa razy, żeby odkryć ich głębszy sens. Ale ja osobiście nie czuję chęci ponownego powrotu do tej lektury...

Książka dość ciężka do przełknięcia, trudno też jednoznacznie określić, o czym ona tak naprawdę jest. Podstawowa warstwa, to opowieść o tytułowej Chriście T. - o jej egzystencjalnych niepokojach, problemach z samookreśleniem się, o jej życiu rodzinnym, wreszcie - o jej chorobie i śmierci. Druga warstwa - to problem zrozumienia drugiego człowieka na postawie jego obrazu,...