Wojciech Ponikiewski nie ma wykształcenia historycznego, nie jest też historykiem sztuki. Po Rzymie zaczął chodzić jak każdy inny turysta, instynktownie. Przyjął jednak prywatny, bardzo ciekawy punkt widzenia – zainteresował się historią czarnej arystokracji. Chodziło o wielkie rodziny związane od wieków z Kościołem i papiestwem. Tkwiły tam tajemnice, układy władzy, konwencje. Okazuje się, że ciężko jest naprawdę zrozumieć miasto bez wiedzy o tym, jaka była historia tych potężnych, wpływowych klanów. Ponikiewski poszedł tym tropem. Mimo że miał ochotę poznawać samotnie, jednocześnie wyciągnął rękę do niewidzialnego towarzysza i zaprosił go do wspólnej podróży. Wyrazem tego jest publikacja. Z jednej strony pełni funkcję typowego przewodnika – wydanie ozdobiono fotografiami, mapkami ze schematem komunikacji miejskiej, planami Rzymu oraz dodano inne praktyczne informacje (godziny otwarcia muzeów, galerii i innych obiektów, ceny biletów wstępu), opisy miejsc szczególnie polecanych przez autora (nie tylko zabytków, ale również kawiarni, klubów nocnych, sklepów i hoteli). Z drugiej strony jest to książka z nadrzędną myślą autora, która organizowała mu tę włoską podróż.

„Wielką siłą tej ciekawej i praktycznej książki jest wewnętrzna sprzeczność jej autora, pokusa odrębności i samotnej wędrówki, której towarzyszy serdeczna potrzeba, żeby kogoś taktownego poprowadzić własnym szlakiem, za sobą. I chyba w tej sprzeczności tkwi sekret wyjątkowej tonacji w jakiej ona jest napisana.”
Ze „Wstępu” Jarosława Mikołajewskiego