Rok 2016 został ogłoszony światowym rokiem Williama Shakespeare’a. Jubileusz czterechsetnej rocznicy dramatopisarza zapewne dla wielu miłośników literatury stanie się bodźcem mobilizującym do sięgnięcia po jego twórczość oraz do odświeżenia sobie już znanych utworów – nie inaczej jest ze mną.

„Kupiec wenecki” to dramat, po który sięgnęłam z dwóch powodów. Jednym są wspominane obchody Roku Szekspirowskiego, drugim Stephenie Meyer, która uczyniła „Kupca weneckiego” jedną z ulubionych książek swej bohaterki (też tak macie, że kiedy w czytanej przez was powieści pojawia się tytuł innej książki, to nabieracie ochoty na jej lekturę?).

Napisany najprawdopodobniej pomiędzy rokiem 1594 i 1597 dramat był komedią, jednak obecnie krytycy i badacze wpisują go raczej w ramy tragedii. Nie dziwię się tej zmianie w percepcji sztuki, w której pojawiają się dość delikatne dla współczesnego czytelnika motywy – brak w „Kupcu weneckim” poprawności politycznej, pojawiają się w nim wyraźne wątki ksenofobiczne.

Na akcję dramatu składają się trzy wątki – wątek kupca weneckiego, który pożycza pieniądze od żydowskiego lichwiarza Shylocka; wątek córki Shylocka, która okrada ojca i ucieka z chrześcijaninem; wątek Bassania - przyjaciela Antonia, dla którego wenecki kupiec zadłużył się u Żyda - pragnącego pojąć za żonę bogatą pannę z Belmontu, Porcję. Wydaje się, że to Antonio, tytułowy kupiec, stoi w centrum fabularnego zainteresowania, że to jego krzywda i zawziętość mściwego Żyda żądającego spłacenia długu kawałem ciała dłużnika są przewodnik tematem dramatu. Mnie poruszyło jednak coś zupełnie innego. Wstrząsnął mną dramat pogardzanego przez wszystkich Shylocka, z którego się szydzi, którego się opluwa, a później odbiera mu się wszystko, co odebrać się da. Choć z założenia to Żyd jest czarnym charakterem tej opowieści, nie budzi on mojej niechęci, wręcz przeciwnie. W moich oczach to lichwiarz staje się ofiarą.

Wydawnictwo W.A.B. jak zwykle dołożyło starań, by w ręce czytelnika trafił doskonale opracowany utwór. Wstęp i komentarz przygotowane przez Annę Ceterę czyta się z równą przyjemnością, co sam tekst dramatu. Przystępne, współczesne tłumaczenie Piotra Kamińskiego sprawia, że lektura utworu jest niezwykle płynna. Szkoda jedynie, że przy okazji wydania „Kupca weneckiego” zrezygnowano z twardej okładki oraz zmieniono koncepcję projektu graficznego. Zdjęcie z okładki „Kupca weneckiego” nijak nie przystaje do grafik zdobiących obwoluty innych dramatów Shakespeare’a wydanych przez W.A.B.

Rok 2016 został ogłoszony światowym rokiem Williama Shakespeare’a. Jubileusz czterechsetnej rocznicy dramatopisarza zapewne dla wielu miłośników literatury stanie się bodźcem mobilizującym do sięgnięcia po jego twórczość oraz do odświeżenia sobie już znanych utworów – nie inaczej jest ze mną.

„Kupiec wenecki” to dramat, po który sięgnęłam z dwóch powodów. Jednym są...