Bardzo cenię Wierę Gran, była utalentowaną pieśniarką i piękną kobietą, jednak jej ,,Sztafeta oszczerców ''budzi we mnie mieszane odczucia. Nie przypuszczam, że była kolaborantką, nie było na to twardych dowadów i sąd ją zrehabilitował. Myślę ,że mogła narazić się swoim rodakom uprzywilejowanym traktowaniem w getcie. Podczas gdy na ulicach ludzie padali z głodu, a żywe trupy w nędznych łachmanach żebrały o kawałek chleba Wiera nosiła zakazane Żydom futra, srebrne lisy i nie musiała zakładać opaski z gwiazdą Dawida. W getcie była osobą wpływową, jak sama powiedziała załatwiała pracę wielu znanym przedwojennym atrystom. Jak podkreślała śpiewaczka, zaangażowana była w działalność charytatywną i zbierała też pieniądze wśród Niemców (?) Wiera Gran odskarżała Szpilmana i Turkowa o szkalowanie jej , ale między nimi były jakieś konflikty i wzajemnie obrzucali się błotem i przypisywali współpracę z Niemcami. Tu nie ma zero jedynkowej oceny postępowania p. Wiery, nie wiadomo, czy to paskudne pomówienia, czy zawiść wobec niej spowodowały oskarżenia o kolaborację i skazały ją na ostracyzm , faktem jest,że środowisko Żydów bojkotowało artystkę po wojnie. Książkę warto przeczytać, żeby spojerzeć na całą sprawę z perspektywy oskarżonej .

Bardzo cenię Wierę Gran, była utalentowaną pieśniarką i piękną kobietą, jednak jej ,,Sztafeta oszczerców ''budzi we mnie mieszane odczucia. Nie przypuszczam, że była kolaborantką, nie było na to twardych dowadów i sąd ją zrehabilitował. Myślę ,że mogła narazić się swoim rodakom uprzywilejowanym traktowaniem w getcie. Podczas gdy na ulicach ludzie padali z głodu, a żywe...

Historię Wiery Gran poznałam dzięki rewelacyjnej książce Agaty Tuszyńskiej. "Sztafeta oszczerców" jest dopełnieniem tej historii. Niewiele w niej autobiografii. Wiera Gran napisała ją z bezsilności, choć wielkiej siły trzeba by walczyć z plotką, która prześladowała ją całe życie i spowodowała, że zbyt wcześnie straciła głos. Jak sama Autorka pisze, to "..makabryczno-kryminalna, kafkowska opowieść ...." o walce w obronie tego "..co najniżej jest notowane na giełdzie wartości ludzkich."
35 lat walki z wiatrakami złamałoby najsilniejszego. Opieszałość adwokatów i sądów, zajadłość oskarżycieli i w tym wszystkim Wiera Gran, samotna, rozgoryczona i zdesperowana. Mimo oczyszczających wyroków wszystkich możliwych sądów, którym dobrowolnie poddała się Wiera Gran, plotka nadal krążyła. I co z domniemaniem niewinności? Nikt nie udowodnił jej winy a mimo to pomówienia wciąż ją prześladowały.
Ran Kislew pisał:"Z punktu widzenia społecznego Wiera Gran w rzeczy samej nie istnieje, została skazana na śmierć w sądzie linczu, w którym nie obowiązują zasady sprawiedliwości."
Ta książka to rozpaczliwy krzyk o prawdę i ostatnia próba przekonania świata o niewinności śpiewaczki, która przeżyła getto.

Historię Wiery Gran poznałam dzięki rewelacyjnej książce Agaty Tuszyńskiej. "Sztafeta oszczerców" jest dopełnieniem tej historii. Niewiele w niej autobiografii. Wiera Gran napisała ją z bezsilności, choć wielkiej siły trzeba by walczyć z plotką, która prześladowała ją całe życie i spowodowała, że zbyt wcześnie straciła głos. Jak sama Autorka pisze, to...

Po książkę sięgnęłam po przeczytaniu dramatu Agaty Tuszyńskiej „Oskarżona: Wiera Gran”, który mocno zaintrygował mnie postacią „śpiewaczki”. Pokochałam Wierę - tę zgorzkniałą i bardzo samotną starszą Panią. Pokochałam jej cięty, jadowity język, jej opowieści, jej refleksyjne oceny sytuacji i odważne tezy. Chciałam przekonać się, na ile wiernie Pani Tuszyńska oddała jej osobowość i temperament.
Autobiografia Wiery nie jest pisana przez „ghostwriter’a” ale przez nią samą – i to właśnie czyni tę pozycję wyjątkową. Dla Wiery to próba rozliczenia się ze swoją przeszłością. To rozpaczliwy krzyk o uratowanie swojego dobrego imienia, swojego honoru… godności. Dla mnie to była prawdziwa uczta emocji…
To dramatyczna opowieść Wiery o jej zmaganiach z powojennymi oskarżeniami o kolaborację, śledztwami, sprawami wygranymi w sądach i przegranej walce z oszczercami i ich pomówieniami. Historia podłości, małostkowości, bezmyślnego „polowania na czarownice”, ślepej żądzy zemsty i zwykłego tchórzostwa. To także historia głuchej, jak zwykle, na fakty „opinii publicznej”, która chętniej wierzy prostym kłamstwom, niż trudnym prawdom.
Walkę z sądami, urzędami i ludźmi, Wiera toczyła połowę swojego życia. Walka ta zdeterminowała wszystko inne, co było w jej życiu ważne, odcisnęła nieodwracalne piętno w jej psychice. Teraz walczy o czytelnika – wspomina, ocenia, argumentuje a także sama oskarża, oskarża pianistę - Władysława Szpilmana.
Książkę pochłonęłam w jeden wieczór, a kolejne dwa, spędziłam na weryfikowaniu przeczytanych w niej faktów we wszystkich dostępnych mi źródłach informacji^^
Dla mnie - rewelacja.

Po książkę sięgnęłam po przeczytaniu dramatu Agaty Tuszyńskiej „Oskarżona: Wiera Gran”, który mocno zaintrygował mnie postacią „śpiewaczki”. Pokochałam Wierę - tę zgorzkniałą i bardzo samotną starszą Panią. Pokochałam jej cięty, jadowity język, jej opowieści, jej refleksyjne oceny sytuacji i odważne tezy. Chciałam przekonać się, na ile wiernie Pani Tuszyńska oddała jej...