Ta krótka książka z pewnością zmieniła moje życie... nie chodzi mi o kwestie związane z nietolerancją, rasizmem et cetera. Lektura Jądra ciemności Conrada popchnęła mnie do rozważań nad kłamstwem, co za tym idzie - nad moralnością. Gdy czytałem ją w liceum, czytaniu towarzyszyło zniechęcenie, być może nie byłem wtedy jeszcze na tyle dojrzały, by wyciągnąć z niej to, co istotne. Gdy wziąłem ją na warsztat ponownie... kartki przekręcałem szybko, zdecydowanie, niemal w jakimś dziwnym amoku. Piękne, ale i posępne opisy przyrody sprawiały, że zaczynałem coraz mocniej czuć tę atmosforę (zazwyczaj opisy przyrody są dla mnie - delikatnie pisząc - nużące). Czułem ją wszystkimi zmysłami. Zastanawiałem się nad obiektywną (w ujęciu żiżkowskim: symboliczną i systemową) przemocą wpisaną w nasz język i w działania, które podejmujemy w imię zwalczania "oczywistej" przemocy (Slavoj Žižek nazywa ją przemocą subiektywną). Miałem po tej książce chyba większego kaca niż po obejrzeniu filmu Control (film o życiu Iana Curtisa). Towarzyszył mi kilka dni, gorzki smak pozostał po dziś dzień. Połykanie tych liter boli, wyzwala nienawiść i niepewność, ale warto je połknąć. Warto wytrzymać na bezdechu i zejść w kierunku jądra własnej ciemności, niczym Dante lub, chociażby, Houellebecq. Warto wgrążyć się w tę duszność i stracić coś w celu znalezienia czegoś Innego. Lektura zdecydowanie nie dla każdego.

Ta krótka książka z pewnością zmieniła moje życie... nie chodzi mi o kwestie związane z nietolerancją, rasizmem et cetera. Lektura Jądra ciemności Conrada popchnęła mnie do rozważań nad kłamstwem, co za tym idzie - nad moralnością. Gdy czytałem ją w liceum, czytaniu towarzyszyło zniechęcenie, być może nie byłem wtedy jeszcze na tyle dojrzały, by wyciągnąć z niej to, co...